VAN VERZOENING EN NOG MEER...

Het heeft even geduurd voor er weer iets nieuws van mij hier verschijnt, maar goed, liever laat dan nooit zegt men toch.
De afgelopen week was weer zo een week gekarakteriseerd met veel oefening voor mijn wenkbrauwen, ik moest ze namelijk vaker fronsen.
Het begon met een zogenaamde internationale conferentie met als thema verzoening. Sinds in 2012 de wanstaltige wijziging is aangebracht in de amnestiewet, valt bij tijd en wijle het woord verzoening, meestal uit de hoek van hen die medeschuldig zijn aan de feiten waar ze nu verzoening voor willen. Iets waar ik met mijn verstand niet bij kan.

Maar wat is verzoening?

Laten we even niet kijken naar de brieven en verklaringen met verwijzingen naar de wetgeving welke aangeven wanneer wel of geen verzoening kan plaatsvinden en hoe dat moet. Laat me gewoon even teruggaan in de tijd naar toen ik nog klein was en van mijn ouders leerde wat verzoening was.

Het gebeurde wanneer je ruzie had gemaakt met een zus of broer of vriendje en die zijn/haar beklag ging doen daarover.  Soms hoefde dat beklag niet eens, want als de daad werd waargenomen werd je gelijk tot de orde geroepen. Ik neem aan en hoop dat ouders dat nog steeds doen. Nadat je tot de orde was geroepen, werd je dan samen met de benadeelde/ gekwetste persoon geroepen bij de ouders of andere volwassenen ter plekke. Die gaven dan als eerste de ruimte aan de benadeelde om zijn/haar verhaal te doen. Eventuele getuigen mochten er ook hun steentje aan bijdragen. Als laatste was de beurt aan jou de overtreder/verdachte om aan te geven wat jij meende dat was gebeurd, waarbij er geen ruimte was om zaken die feitelijk waren geregistreerd af te doen met ze liegen allemaal voor me. Waarheid is waarheid. Het enige dat je dan restte was om aan te geven waarom je het had gedaan. Ongeacht wat de reden was, werd gewelddadig optreden nooit gesanctioneerd door de ouders. Neen, als je je gekwests had gevoeld dan had je het aan hun moeten melden zodat er ingegrepen kon worden. Als je was pijn gedaan hetzelfde, maar je nam niet het recht in eigen hand. En als je in het gevecht iets van de ander had gebroken dan moest je aangeven hoe je dat zou vervangen. En het moeilijkste was als je het hart gebroken of op de ziel had getrapt. Dat kon je niet met woorden goed maken, neen daarvoor zouden daden gelden. Goede daden die je in de richting van de getroffene voor de rest van je leven zou moeten stellen. Je zou je leven moeten beteren zodat iedereen zag dat het menens was. Nadat je had toegestemd in dit alles, moest je verontschuldigingen aanbieden aan de benadeelde. Deze werd dan gevraagd als die daar genoegen meenam en als dat zo was, dan schudde je elkaar de hand en ging je weer heerlijk samen verder.

Zo ben ik groot gebracht, met de wetenschap dat je verantwoordelijkheid moet dragen voor je daden en je niet laf moet verschuilen achter anderen. En dat niemand boven de wet staat, ongeacht je positie. Juist vanwege de toenemende verantwoordelijkheid in hoge functies moet je hoe hoger de functie hoe zichtbaarder jij je aan de wet moet houden. Je hebt dan namelijk een voorbeeld functie. Niet vreemd dus besef ik nu, dat ik er met mijn verstand niet bij kan. Een verdachte van moord, eist, legt op aan slachtoffers vergeving te verlenen. Gaat zover om zichzelf amnestie te verlenen en durft dan nog te verwachten dat de benadeelden daar zoveel genoegdoening uit zullen hebben verkregen dat ze bereid zijn tot verzoening? Verzoening met wat, de leugen en de onmenselijkheid laat staan onrechtmatigheid in de benadering? Hoe krom kan een gedachtegang en gedrag niet zijn en hoe schaamteloos! Ik ben benieuwd als de zinsnede van een van de inleiders: Dat leiderschap betekent dat te doen dat in het belang is van de natie, met opzij zetten van het eigen belang!. Tsja, waarschijnlijk dachten de medeplichtigen toen, ja hoor die nabestaanden moeten maar hun recht op de waarheid opgeven. Dat is in ons belang, dus in slands belang! Erg hoor! Ik vraag me soms echt af hoe zij zijn opgevoed. Ik kan me bijna niet voorstellen dat zij niet hebben geleerd wat ik heb geleerd....maar goed geld en macht doen veel vergeten en verdoven het geweten.

Chavezme

Dan was er het bezoek aan Venezuela ter herdenking van de dood van Chavez. Wat was het belang daarvan? Mij bekruipt het gevoel dat onze president een volgeling van het Chavez geloof is geworden. Waarom anders onze kostbare dollars besteden aan een bezoek ter herdenking van een persoon die voor Suriname van nul en generlei betekenis is. Als hij zo graag de dienst wilde bijwonen kon hij samen met zijn geestelijke met gebruik van de moderne technologie op zijn kabinet hebben gezeten en het hebben gevolgd. Had ons flink wat uitgespaard. Of moest hij perse daar zijn om mede te delen in de bravour om de banden met Panama te verbreken? We moeten niet vergeten dat het daar is dat zijn zoon gevangen werd genomen. Gaat Suriname ook de banden met Panama verbreken? Een goede vraag voor onze lacking minister. Maar mijn wenkbrauwen gingen echt omhoog bij de uitspraak van onze hoogste vertegenwoordiger dat Suriname pal staat achter de regering Maduro inzake de zgn. interne aangelegenheid van opstanden van het volk tegen de regering. Hoe meer bewijs hebben we nodig om te beseffen dat deze man compleet ongeschikt is voor een representatieve functie van Suriname op welk nivo dan ook, maar zeker die van president. Ik ben echt blij dat de tijd niet wacht en kijk reikhalzend uit naar 2015 zodat we hopelijk een Suriname waardige invulling kunnen geven aan dit ambt en nog vele anderen.

Als land kun je je nooit verbinden aan een toevallige regering, je verbindt je aan principes en idealen. Ik weet niet van u, maar Chavez, Maduro en anderen zie ik niet als mijn principe of ideaal. Voor mij zijn dat respecteren van mensenrechten, vrijheid van meningsuiting, gelijke kansen voor iedereen, recht op privacy,het zelfbeschikkingsrecht en het lijstje gaat door. Maar dat zijn mijn principes en als ik steun toezeg of begrip voor een proces of handeling dan is het gebaseerd op mijn principes of ideal. Maar misschien is dit gedrag van deze man ook niet zo vreemd als ik me herinner dat hij zijn volgelingen hier te lande beweegt om hem persoonlijk te aanbidden en hun zover krijgt dat ze hun hele identiteit aan hem verbinden wat vaker te zien is aan het feit dat ze zelf hun huizen paars verven en alleen paarse kleren dragen. Maar let op: Zijn eigen huis is niet paars,,,,,,en hij draagt rood, o ja dat is de kleur van Chavez. Dus terwijl zijn volgelingen paars dragen voor hun verafgode leider, is diezelfde leider verworden tot een volgeling!

Venezuela verbreekt dus de banden met Panama en nu wil Panama geld zien! Wat zal dat betekenen voor ons? Want ja, moeten wij Venezuela ook niet betalen....wat als het een domino effect heeft?! Hoe dan!

De bevoorrechten

Maar als we dachten dat we het hadden gehad voor de week, neen mijn wenbrauwen reikten haast tot mijn haargrens, toen ik het heuglijk nieuws van IAMGOLD las dat ze de concessie van SARAFINA voor 100% kunnen/wensen over te nemen. Deze concessie ligt in de Area of Interest welke in de recent afgesloten overeenkomst met Suriname is opgenomen. Toen werd al gewaarschuwd voor het feit dat er binnen dat gebeid concessies werden uitgegeven door de huidige regeringslieden aan zichzelf en vriendjes, met als doel om na de overeenkomst deze voor veel geld te verkopen aan IAMGOLD. Nu blijkt het uit de feiten. Ergere vorm van corruptie bestaat er niet. Je moet echt je verstand op nul zetten om te doen alsof je dat niet begrijpt, wanneer je weet dat de eigenaren van SARAFINA in de hoogste kringen van deze regering te vinden  zijn. Dit is met voorbedachte rade en het is wederom een bewijs van de gewetenloosheid, schaamteloosheid en volksverlakkerij vanuit deze groep van personen.

Uitgewist?

Malaysian Airlines verloor een vliegtuig en 239 mensen het leven. Ik reis vrij vaak en dit soort ongelukken blijven voor mij zo ongrijpbaar. Vooral daar ik bekend ben met de airport in Malaysia en vaker met Malaysian heb gevlogen, kan ik me helemaal voorstellen hoe het allemaal toeging voor het instappen, tijdens het instappen, taxien en wanneer je eindelijk in de lucht zit. Over het algemeen kijk ik altijd uit naar het moment dat ik eenmaal ben ingechecked, want dat vind ik toch zo een vermoeiend proces. Je moet soms uren met je koffers zeulen over de airport, in de rij staan om aan de beurt te komen, dealen met mensen die overvracht hebben of stukken niet compleet hebben, hetgeen zorgt voor het nodig oponthoud. Vaak staan ze ook nog vlak voor je, dus net waneer je denkt nog even en ik ben aan de beurt. Maar goed, als je dat proces achter de rug hebt, is het voor mij heel aangenaam. Ik begin dan mensen te mailen en te melden dat ik ga instappen. Ben ik met mijn man, dan gaan we gezellig kijken wat er te koop is en zoniet een boek lezen of puzzelen. Als je eenmaal door de controle bent en in de wachtruimte zit, ga je weer op internet, checking van instapkaarten en begint te plannen voor wat te doen als je aankomt. Na het instappen en je comfortabel te hebben gemaakt in je stoel, kijk ik reikhalzend uit naar het sluiten van de deuren, ik heb nu eenmaal niet veel geduld. Eenmaal ingestapt wil ik vertrekken, ik heb echt heel weinig begrip voor laatkomers, soms vind ik het ronduit asociaal gedrag. Maar goed dan wanneer het vliegtuig begint met taxien, pak ik mijn man zijn hand vast en aan het einde van de taxibaan, bij take-off, is het het enige moment waar ik even denk, zonder angst,  dat het mis zou kunnen gaan. Daarvoor niet en daarna ook niet meer, tot we weer gaan landen. Elke keer als ik aan het gebeurde van Malaysian airlines denk, vraag ik me af, zal het ook zo zijn geweest bij die 239 mensen aan boord? Zullen ze tijd hebben gehad voor paniek? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat het voor mij zo een ongrijpbaar idee is dat mensen zijn vertrokken van ergens, nooit zijn aangekomen op bestemming en nergens een rest van ze is gevonden. Ze lijken gewoon opgelost, uitgewist. Voor de nabestaanden zeker een heel moeilijk te accepteren feit.

VROUWEN DAADKRACHT

Voor de internationale dag van de vrouw stonden de krant bol van boodschappen, verklaringen en wensen. Mooi allemaal. Het is uiteindelijk belangrijk voor een voortgaande bewustwording. Als vrouw en politica zijnde heb ik ze haast allemaal gelezen en ook mijn bijdrage geleverd aan het schrijven. Mijn verwachting is dat we de woorden nu bevrijden van het papier en ze echt in ons handelen laten lopen. Het is tijd voor ACTIE! En de belangrijkste groep die dat moet begrijpen zijn de vrouwen zelf. In een discussie de afgelopen week viel me weer op hoe bevreesd vrouwen zijn om hun eigen capaciteiten en kwaliteiten te erkennen, te plaatsen en hun eigen positie te bepalen. In een groep van rond de 50 vrouwen was ik de enige die durfde te zeggen dat ik het Presidentschap ook wel overwoog. Waarom niet! Ik ben gestudeerd, ben de 11-de generatie Surinamer van mijn famile (dus wie nog waagt om mij te zeggen dat ik geen Surinamer ben moet zijn/haar verstand aan een goed onderzoek onderwerpen), ben thuis in mijn maatschappij, internationaal goed georienteerd, brede orientatie en bovenal GEEN STRAFBLAD of VERDACHTE in criminele zaken. O ja, en ik heb nog voldoende energie en sleep me niet trappen op en af, vliegtuigen in en uit.

Niets en niemand kan je helpen als je niet zelf de wil, moed en durf toont om te doen waar je in gelooft. Dit heb ik hopelijk ook duidelijk laten doorklinken in het interview dat ik eerder deze week deed met de crew van " Op Visite".  En ook toen ik in verband met de nationale voorleesdag de kinderen van de zesde klas van de Latourschool mocht voorlezen was dat mijn boodschap! Durf te dromen en werk om die droom waar te maken! Extra steun om je doel te bereiken volgt daarna automatisch, dat is mijn ervaring tenminste. Meer vrouwen zijn noodzakelijk in de besluitvorming van ons land, daar ben ik van overtuigd. Ik spreek zoveel mogelijk vrouwen, jong en oud, met wie ik te maken krijg moed in en toon ze de waardevolle en unieke bijdrage die elk van hun in dienst kan stellen van de ontwikkeling van Suriname. Maar het is allemaal afhankelijk van hun eigen wil, en ik hoop dat steeds meer vrouwen zullen willen.

De nieuwe week

Zo, het is een hele lange post geworden en als je het geduld hebt gehad om het tot hier te lezen,dan kan ik je zeggen dat Todd vandaag gebaad is en hij is er zeer gelukkig om. Zijn vacht glanst en hij lijkt op een wolf.Hij kon niet snel genoeg weer gaan rollen in zijn berg zand en stenen om zijn bekende geur weer te verkrijgen. De komende week zal heel druk zijn, daar is geen twijfel over. Maar ik weet waar ik sta, achter mijn principes en idealen!