En de race begint.......

Vieren, rouwen en luisteren

Wat een dag was het gisteren. Een voorloper waarschijnlijk van wat komen gaat. Al vroeg 'smorgens moesten we het huis uit. We, want ik heb mijn auto nog niet terug van de garage en dus moet Rudie mij overal heenbrengen. Een extra belasting voor hem, maar eentje die hij vaker met plezier uitvoert. De verkeersdrukte bij ons in de omgeving is de laatste jaren ook steeds ergere vormen gaan aannemen, dus als je nauwelijks uit huis bent sta je al in de file. Van mijn huis naar de eerste rotonde neemt gewoon 20 minuten, terwijl het gewoonlijk niet meer dan 5 minuten duurt.  Maar goed, mentaal ben ik daarop voorbereid, dus ik ben geen slachtoffer meer van knarsetanden en tjoeris.

Op weg

Vroeg uit huis en Todd die ons nakeek met een frons op zijn gezicht. ik had me voor de gelegenheid helemaal in rood gestoken. Het is altijd mijn favoriete kleur geweest en op een dag als deze vond ik het een goede kleur om de energie, dynamiek in leiderschap en liefde waarmee we de strijd ingaan te reflecteren.  Onderweg haalden we nog Mireille op, de voorzitter van het Vrouwen Forum, en ik informeerde haar dat ik haar naam had opgegeven om te helpen met protocol. Ik was namelijk de vorige avond plots overvallen met dat verzoek en gezien haar ervaring daarmee, had ik dus gekozen haar voor te dragen. Op lokatie aangekomen bleek dat er nog veel moest gebeuren. Ik concentreerde me op het belangrijkste voor mij en dat was goede plaatsen afdwingen voor de vrouwen in de hoogste functies van de partijen, zodat zij goed zichtbaar waren. Want hoewel een vrouw belast was met protocol, kon daar niet op gerekend worden. De strijd was snel beslecht en ik legde beslag op twee stoelen op de voorste rij voor mij en mw. Ruth Wijdenbosch. Ook mijn commissiegenote vond een goede plaats op de derde rij, evenals Mireille. Aanvoelende dat de organisatie wel wat hulp kon  gebruiken, herinnerde ik hen aan de Surinaamse vlag die nog ontbrak. Het geheel was op tijd klaar voor de aanvang, doch vanwege de late aankomst van een van de voorzitters begonnen we dus toch een kwartier later. Het verliep allemaal vlot. De zaal was bomvol! De sfeer zat erin en ik denk dat de pers ook onder de indruk was; tenminste er waren geen onverwachte, diepte of strikvragen vanuit hun.

Rouwvisite

Na het evenement haastte ik mij naar huis met Rudie. Arme vent, hij had honger en wilde ergens stoppen om te eten, maar ik zei hem dat het absoluut niet kon, ik moest snel naar huis, want ik zou door de voorzitter, Winston, worden opgehaald om onze condoleances te gaan aanbieden en afscheid te nemen van ons districtraadslid in Wanica die dinsdagochtend plots was overleden. Rudie knabbelde dus maar op een visbal die hij had gekocht en we gingen snel richting huis. Daar verkleedde ik me van knalrood naar stemmig zwart en blauw. Toen Winston en ik aankwamen bij het huis van de overledene was het er al helemaal vol. We werden naar binnengeleid, namen afscheid, condoleerden de familie en namen plaats op de ons toegewezen stoelen. Kort daarop moest Winston zich richten tot de aanwezigen met woorden van troost en het gemis dat wij allen , ook de partij, zullen voelen met dit heengaan. De Pandit  zette zijn dienst  voort.

Voortbestaan

Het is wel grappig de gedachten die door mensen hun hoofd gaan bij zo een begrafenis. Een daarvan was een van de aanwezige ressortraadsleden van ons die mij aangaf dat deze overledene tenminste een zoon had, die weer twee zoons heeft, dus hij leeft voort. Maar hijzelf heeft weliswaar een zoon, maar die heeft geen kinderen. zijn zorg is dus als hij wel zal voort leven na zijn heengaan. Dit zijn de gedachten die zo typerend en verklaren zijn voor andere handelingen die onderdeel uitmaken van cultuur. Het is iets dat me altijd intrigeert en interressseert. Na een uurtje was het geheel voorbij en Winston zette me thuis af. Aangezien Rudie nog steeds niet gegeten had en ik overigens ook niet, besloten hij en ik weer uit te rijden om eten te gaan halen. We namen Todd mee. Dat vond onze bijzondere hond heel fijn. Vanuit zijn goede en strategische positie op de achterbank loert en beblaft hij elke hond die hij langs de weg waarneemt.

Eenmaal thuis aangekomen en gegeten hebbende, was er even tijd om een beetje uit te rusten. Voor zessen gingen we namelijk weer uit huis. Dit keer richting Congreshal, waar ik de voorzitter vertegenwoordigde bij een discussieavond van de Youth Democracy Unit. Daar aangekomen viel me wederom op, iets dat me altijd stoort, het amateuristische in organisatie. Ik moet zeggen ik was niet echt onder de indruk van het geheel. De toespraken waren niet inspirerend en de geselecteerde personen kwamen allen voort uit een bepaald politiek kamp. Nog erger vond ik dat de voorzitter van het parlement aangekondigd als zodanig, het nodig had gevonden in partijkleur te verschijnen. Dit zijn zaken die voor mij onkan zijn. Wanneer je een activiteit presenteert die het imago moet hebben van nationaal en voor iedereen bestemd te zijn,  dan verschijn je als leiding niet in de partijkleur, maar goed dat is mijn mening. Hoewel ik niet tot het einde van het geheel bleef, was het wel goed om enkele goede gesprekken te voeren o.a. met twee vrouwen over politieke participatie en de noodzaak daartoe. De jongeren die mij hadden aangegeven dat zij wilden meedoen, waren voor 25% aanwezig. Blijkbaar hadden andere politieke partijen dit evenement gezien als een gelegenheid om propaganda te maken en hadden jongeren compleet in politieke kleuren en truitjes geparkeerd in de zaal. Ik vind het allemaal zo misplaatst en het is vreemd dat men niet beseft dat dit een van de eerste standaarden zoals gisteren zelf door de organisatie aangegeven van onafhankelijk denken te grabbel gooit. Maar goed dat is weer dus mijn mening.

Ik bleef dus niet tot het einde, want tegen half negen was de panel discussie nog niet eens van start gegaan. Ik besloot te vertrekken, want het geheel had geen sfeer, ik had reeds gezien dat het eigenlijk gemonopoliseerd werd door de NDP en DOE en dat deze overschaduwing het hele doel te gronde richte. Bovendien waren wij al de hele dag op de been geweest  en kon ik een avondje goede nachtrust goed gebruiken.

Indrukken, reflectie en afstemming

Vandaag is er weer voldoende te doen.Morgen gaan we naar Nickerie en ik moet dat nog even weer checken dat alles goed loopt. Vanavond is er weer een ander evenement: de launch van een initiatief voor meer vrouwen in leiderschap. En o ja, straks heb ik Hindi les, dat heb ik weer twee weken gemist.
Een dag zoals gisteren voorziet je van zoveel indrukken, momenten voor reflectie en momenten voor afstemming. Bijvoorbeeld toen de telefoon van een lid van de media overging tijdens de persconferentie en zijn ringtone de stem van de huidige president bleek te zijn. Ik vond dat zo tekenend en karakteriserend voor een persoon die zou moeten doorgaan voor het geweten van de maatschappij. Dus niet! Want als je de hele dag vergast wil worden op de stem van de president, dan ben je naar mijn gevoel niet meer in staat tot het vormen van een objectief oordeel. Het is nimmer in me opgekomen om de stem van wie dan ook te maken tot mijn ringtone. Evenals het verschijnen en inrichten van mijn huis, kledingkast en al mijn andere gebruiksvoorwerpen in de kleur van de partij. Het geeft allemaal naar mijn gevoel indicaties van verlies van de eigen identiteit en het gebrek aan kritisch analytisch vermogen. En dit vanuit een partij die zich juist bedient van termen zoals eigen identiteit en baas in eigen huis. Een ander moment was toen ik met  Winston kon afstemmen en hem informeren over het reilen en zeilen in de partij en de wensen en grieven bij bestuursleden. Vanwege onze drukke schemas zijn er niet voldoende formele afstemmingsmomenten, elk informeel moment moet dus aangegrepen worden. Reflectie volgde tijdens de ondertekening van de intentieverklaring en terwijl ik thuis op mijn favoriete bank een beetje lag bij te komen. Ik ben nu meer en meer in staat de rol van ons als partij te zien binnen het geheel. We moeten aan de slag en het vormgeven en uiten. Dat zal vanaf de komende week gebeuren. En dan mijn broer, mijn wijze broer, die mij altijd een sms of telefoontje stuurt op beslissende momenten in mijn carriere en leven. Ook dat ontbrak niet gisteren, en dan staat hij versteld dat ik naar hem luister. In deze wereld waarin ik leef en beweeg kun je niet voort zonder vertrouwenspersonen die niet zeggen wat je wilt horen, maar wel wat je moet weten! Ik ben dankbaar voor die kleine groep die mij daarvan voorziet. Ik ben vandaag begonnen zoals ik gisteren eindigde, met het lezen van een deel uit een goed boek dat ik tijdens mijn laatste bezoek aan New York kocht: "How Remarkable Women Lead". Het is ontzettend goed geschreven en op elke pagina herken ik wel wat van mezelf.
Goed, ik laat het hierbij en ga verder met de dag inhoud geven. Ik heb net mijn auto teruggekregen en Todd heeft het indringend geinspecteerd, hij is mijn K-9!

Ontmoeting met de pers in Marriott op 29 mei 2014: Ondertekening Intentieverklaring.

De kunst van het overeind blijven

All good things come to an end: zaterdagse gedachten.

Terwijl ik hier zit ergens in Harlem en naar buiten kijk, bedenk ik dat ik misschien nu wel iets beters me mijn tijd zou kunnen doen. Shoppen voor de laatste dingen die ik echt moet hebben of gezellig in de kamer zitten naar tv kijken met die heerlijke grote koffie naast me waar ik deze week toch aardig aan gewend ben geraakt.
Ik kijk naar buiten en zie zoveel verschillende mensen. Het obesity probleem is op niet te ontkennen wijze zichtbaar. Maar ook een zeer opgewonden hond liep langs en een man met een veer in zijn hoed. En intussen hoor ik de vrolijke muziek waarop de jongeren zich amuseren en die ook mij tot bewegen verleidt, al is het alleen mijn hoofd of benen die bewegen. Troy rent rond om erop toe te zien dat alles goed gaat en ik kan me daar heel goed bij voorstellen hoe hij zich voelt. Ik zag net in het echt NY PD die ik over het algemeen op televisie volg en ze zagen er natuurlijk veel minder glamorous uit, maar nog steeds veel beter uitgerust dan onze eigen zonen van Hermandad. Ik sprak met een GCIMUN staff member die verantwoordelijk was voor logistiek en die het eigenlijk nog is, want ze moet vanavond nog steeds werken. Ze is van Texas, van Pakistaanse afkomst, maar je zou het niet zeggen als je luistert naar hoe ze praat. Ze doet heel wat vrijwilligers werk, gaat naar dental college in de fall en zal haar studie voortzetten in de public health sector. En ze was toch zo geinspireerd met hetgeen ik presenteerde tijdens de opening. Het is zo goed en rewarding te horen van deze gedreven jonge mensen dat ik hen heb kunnen inspireren. Ik denk dat zij veel betere leiders zullen worden dan wij nu zijn. Ze vond het vooral indrukwekkend dat ik ambassadeur ben geweest maar me als een gewoon mens gedraag en niet allerlei hoogdravend protocol van hen eis. Ik zou het niet anders willen. Er is een plaats voor alles. Het feest is nu net voor geopend verklaard. Morgen vertrek ik weer en de dagen zijn toch zo super snel voorbij gegaan. Ik hoop dat we, Rudie en ik, genoeg spareen om er voor vakantie te komen. Een weekje is voldoende.

Gisteravond had ik een heel leuke en onverwachte 'get together' met mijn studie vriendinnen van Diplo. Fran, Arijetta en ik hebben flink wat afgebabbeld over hoe het ons is vergaan in de afgelopen zes jaar. Fran zit op de missie van haar land bij de UN en Arijetta heeft een temporary assignment hier van de vredestroepen. Het was zo leuk en deed ons beseffen hoe klein de wereld is en dat de eens ontstane band grenzen en tijd over leeft. We zijn allemaal benieuwd waar we elkaar de volgende keer tegen het lijf zullen lopen. We will see...

Na mijn mislukte poging gisteren om naar de Empire State Building te gaan was ik zeer succesvol vandaag. Je kon het ook niet missen want in tegenstelling tot gisteren was het er nu zeer druk. Vanaf het moment dat ik in de rij ging staan voor een ticket tot aan het moment dat ik in de eerste lift naar de 80ste floor stapte duurde het zeker 45 minuut. Voor ik op de 86ste verdieping aankwam, was er al haast een uur voorbij. Maar het was zeer rewarding. Het uitzicht op de 86ste was fantastisch en het was helemaal geweldig vanaf de 102 floor. Ik ben nu dus lid van special club van de visitors van de 102 floor! 

Back home and on the go!

Nu terug thuis was er niet veel tijd om lang stil te staan bij de ervaring in New York. Het nieuws is gedeeld met de media en hoewel niet allemaal het nieuwswaardig genoeg vonden, waren er voldoende die het wel plaatsten. Het belangrijkste dat ik eruit heb gehaald voor mezelf is de recharge met energie en geloof en commitment in dat de ommekeer kan en moet komen en wat mijn rol daarin zal moeten zijn! En voor die rol om zich te openbaren is het nu hoogtijd. Het is minder dan een jaar voor de verkiezingen. Er zijn bijzondere gebeurtenissen op agenda. We tekenen de intentieverklaring voor de giganten samenwerking binnen twee dagen en er moet nog een heleboel gebeuren. Communicatie met de interne structuren in deze is van groot belang, maar ook de wijze waarop we het verklaren naar de omgeving. Er zijn veel vragen en dat is begrijpelijk. Ik moet toegeven dat ik ze zelf ook heb gehad en misschien nog zelfs een beetje heb. Het heeft tijd genomen en zal tijd blijven nemen om op volwassen wijze de strategische plaatsing van mezelf en de partij uit te  laten kristalliseren. Nu zie ik het al een beetje: DA91 is het geweten in deze combinatie, dat waren we al en dat blijven we! Nu meer dan ooit! Onze strijd tegen corruptie gaan onverstoord verder evenals onze inzet voor meer vrouwen in de politieke leiding en uitvoering van het land. We zullen hierin een voorhoederol moeten opeisen en invullen. Ik wil die leider zijn waar de jongeren hun idealen in gestalte zien krijgen. Dat is wat ik zocht toen ik jong was en dat is wat mijn reden was voor toetreding tot de politiek. Nu is het moment om dat gestalte te geven, nog sterker dan ooit tevoren!
Goede gesprekken, zoals ik die vanmorgen had met Hennah en Frank, zijn motiverend en richting gevend en dat helpt ontzettend! We zijn bezig met een projektje vorm te geven om de positie en rol van vrouwen en deze kritisch ter hand te nemen. Ik moet daarvoor nog het nodige voorwerk doen, maar het gesprek van hedenmorgen leverde alvast weer wat handvaten. 

In de startblokken

 Minder dan een jaar voor de verkiezingen moet de motor nu echt op volle toeren gaan draaien. Mijn agenda is elke dag vol en als er een foutje insluipt kan dat voor veel stress zorgdragen. Het zou natuurlijk beter gaan als ik assistentie had vanaf nu, maar dat zit er nog even niet in. Voor vandaag alleen moest ik al twee afspraken verschuiven, vanwege een sterfgeval van een bestuurslid, want ik moet persoonlijk langsgaan bij de familie om mijn medeleven te betuigen. Een andere afspraak moest wijken voor een spoedbestuursvergadering die ik waarschijnlijk zelf moet voorzitten. En daar ik gisteren ook al vanwege afspraken niet kon gaan lopen, moet dat vandaag echt gebeuren! Gelukkig is de trimbaan vlak voor het partijcentrum, dus doe ik dat lopen eerst en steek dan over naar het partijkantoor. Ze moeten maar genoegen nemen met een vergader voorzitter in joggingpak.haha. Ik heb ook nog gauw een afspraak gemaakt met de kapster voor morgen, want in alle drukte schieten vaker mijn persoonlijke behoeftes erbij in. Ik laat het voorlopig hierbij. Voor zij die het nog niet hebben gelezen, mijn speech in de UN kun je lezen via deze link: http://da91.org/ Ik haal er zelf de broodnodige inspiratie en motivatie uit. Nu even verder met vormgeven van de nabije en verre toekomst!

The city that never sleeps...

Check that wish! Daar zit ik dan met mijn superhete koffie, large natuurlijk, in de hand op mijn eerste ochtend in New York City. Een bezoek aan deze stad is al sinds jaren op mijn wish list, maar nu compleet onverwacht ben ik er. Ik moet eerlijk toegeven dat het immense karakter van deze stad wel indruk op me maakt. Het brengt ook herinneringen bij me zoals die van 09/11, nu ben ik daar waar dat vreselijke gebeuren plaats had. Maar tegelijkertijd is alles zo levendig om me heen dat die gedachten gauw plaats maakt voor dromen, ideeen, wensen en nieuwsgierigheid. Op deze momenten wens ik dat ik financieel heel rijk was en Rudie, mijn moeder of mijn broers had kunnen meenemen. Konden we samen op avontuur. Maar ik ben hier niet om op avontuur te gaan. Ik ben er op uitnodiging van de UN Foundation. Ik ben gevraagd om een toespraak te verzorgen bij de opening van de UN Global Model International Classrooms. Ik hoop dat ik dat goed heb geschreven. Er komen 1700 studenten uit 120 landen in de wereld en die zullen zich buigen over verschillende issues die onze wereld vandaag de dag bezig houden. Naast de openings toespraak, die overigens plaatsvindt in de General Assembly hall van de UN, ben ik ook de keynote bij de special committee on women in politics and governance. Ik hoop dat mijn boodschap motiverend en inspirerend genoeg zal zijn voor deze jonge toekomstige leiders van onze wereld. Na de voorbespreking vandaag op kantoor van de UN Foundation zal ik aanvangen met het uitschrijven. Maar goed dat is later zaak, nu geniet ik van mijn koffie en die is jammer genoeg bijna op. Het is heerlijk om even te relaxen in een comfortabele huiselijke omgeving, want dat biedt de Grand Hyatt zeker, na de vele uren durende reis. En wat een reis was het. ".........................................................." 23A?? Gebrek aan slaap is waarschijnlijk geen van ons die vaker op reis gaan vreemd. Voor de vlucht naar Trinidad met Caribbean Airlines, moest ik om 01.00 uur in de ochtend uit bed. Aangezien ik niet over een ticket beschikte en die op de luchthaven zou moeten krijgen, wilde ik er vroeg zijn. Dus 01.00 uur op, om er om 03.00 uur te zijn. Na ampertjes 3 uren slaap was ik op en om 3.00 uur stond ik bij de balie en werd gerustgesteld door de dame die daar dienst had dat alles ok was, mijn baggage werd ingechecked tot New York en ik kreeg mijn instapkaarten, beide voor window seats zoals ik wenste. Goed he? Terwijl ik in de waiting room was ontdekten ook nog vrienden die dezelfde richting opgingen mijn aanwezigheid en dus was ik verzekerd van gezelschap, aanvulling op mijn afspraken agenda en waarschijnlijk vele onbevestigde vermoedens in politiek Surinsme. Want ja, hadden we deze trip tezamen vooraf afgesproken? Is het toeval? Hmm, maakt het alleen maar spannender! De vlucht naar Trinidad verliep vlot en ik had mijn window seat en de rest van de seats naast mij ter beschikking. Heerlijk. Tijdens het wachten op de aansluiting op Trinidad begon de vermoeidheid zich te tonen. It seemed like forever voor we vertrokken. Misschien ook dat er geen Internet was, want ik had dus geen vertier ;). Toen was het moment er, we konden instappen. Ik op weg naar seat 23A. Bij nadering zag ik dat mijn vrienden in de rij voor me zaten, en seat 23A.....daar zat ook iemand in. Een oude kerel met een vilt hoed en vergezeld van een vriend, die had zich zeer comfortabel gemaakt in mijn stoel, mijn 23A! Ik zei met mijn liefste stem en op meest beschaafde toon: sir, my seat number is 23A, so I guess you are in the wrong seat. Wel, Ik heb door de jaren heen vele reakties gehad op een dergelijke opmerking, maar deze die ik nu kreeg, sloeg alles. De kerel in kwestie keek mij met toegeknepen ogen aan, diepe rimpels ontstonden op zijn voorhoofd een hij had een blik alsof ik een taal sprak die nergens op deze wereld bekend was, en alsof stoelnummers hem zeer vreemd waren. Terwijl ik me af vroeg hoe dat te interpreteren, wees de vriend zeer beslist en gedecideerd naar de gangpad stoel en gebaarde dat ik daar zou moeten plaatsnemen. Ik herhaalde mijn opmerking en kreeg andermaal dezelfde reaktie. Het was zo komisch allemaal, dat ik gewoon begon te lachen. Ik keerde me naar mijn vrienden die alles volgden en ook al begonnen te lachen en vroeg als ik dan bij hen kon zitten. Lachend nam ik plaats bij hun en we waren het eens dat het geluk bij een ongeluk was dat de stoel bij hun nog vrij was. En daar was ik dubbel van overtuigd toen ik gaandeweg de vlucht de raspende snurkende geluiden hoorde die vanuit de rij achter ons kwamen. Ik heb gewoon toch altijd geluk...al lijkt het soms niet zo aan het begin. We hadden een goede gezellige vlucht, waarbij ik af en toe wel voelde alsof mijn ogen naar mijn slapen migreerden vanwege de slaap. Maar niet getreurd. In New York aangekomen, na het doorkomen van de rijen bij de immigratie, de baggageband, customs......was daar Troy! Na een stevige brasa begonnen we te babbelen, het leek alsof de 8 jaren dat we elkaar niet gezien hadden, 8 dagen waren. Carriere, vrienden, familie, dromen en idealen alles passeerde de revue. De wilde rit met de taxi ging haast geheel aan ons voorbij. Plots waren we daar...Grand Hyatt. En daar ben ik nu, goede nachtrust gehad, heerlijke koffie en nu ready to hit the streets. Later meer from The Big Apple!

ALL HANDS ON DECK!

Aan de juiste kant staan!

Een prachtige ochtend in Wanica. Vanmorgen vroeg hebben Rudie en ik Todd gebaad. Dat was nodig, maar toch wat meer, nadat wij hem gisteren uit de 'grang-grang' moesten tillen naast het kanaal. We deden het overigens met veel plezier, dat hondjetillen, want het was een grote opluchting hem terug te vinden. Toen we thuis kwamen van Saramacca gisteren sloeg de schrik ons om het hart. De gewoonlijke verwelkoming van Todd bij de poort bleef uit. Mijn hart stond stil. Wat was met onze trouwe viervoeter gebeurd? Op blote voeten haastte ik me over het erf, zoekend naar Todd. Geen spoor. Met de moed der wanhoop begon ik hem toen maar te roepen... en daar zag ik achter het hekwerk, naast de kreek, een rode glinstering en toen die oogjes met zoveel hoop erin. Ja we hadden hem gevonden. Nadat ik erheen was gesneld en mijn armen had gewrongen door het ijzerwerk, kon ik hem alvast vastpakken. Vereende krachten bleken nodig om hem te liften naar boven en over het hek te tillen en echt het was 'all hands on deck', want hij is echt wel rond de 20 kilos! Niemand zo blij als Todd dat hij weer de bekende grond onder de voeten had! En wij ook natuurlijk, want allerlei doemdenkbeelden waren reeds in ons opgekomen in de korte tijd dat we hem niet konden vinden. Vandaag zullen Rudie en ik ervoor zorgen dat het nooit meer mogelijk is voor hem om aan de verkeerde kant van de muur terecht te komen. We hebben al alle materiaal daarvoor in huis gehaald en doen het gelijk na het eten vanmiddag. Ja voorbereiding en uitvoeringsmethode hierbij zijn van groot belang.

Het Politiek Vaarwater

En dat brengt me gelijk op de politieke wederwaardigheden van de afgelopen week. Ik moet toegeven dat ik de afgelopen week meer dan daarvoor me heb gerealiseerd dat politicus zijn met het doel verbetering en verandering voor iedereen te bewerkstelligen geen eenvoudige taak is. De keuzes en overwegingen die gemaakt moeten worden, kunnen heel scherpe kanten hebben en je moet oppassen dat je jezelf niet in de vingers snijdt. Nu is het moment waarop je moet vaststellen waar je echt voor staat, hoe je het gaat bewerkstelligen, waar je de steun gaat vinden en tot hoever je bereid bent te gaan. Het is daadwerkelijk een jaar voor de verkiezingen en de contouren beginnen zich af te tekenenen.
De week begon met de begrotingsbehandeling. Vele parlementariers legden de vele corruptieve handelingen van deze regering bloot en dit werd bevestigd in het rapport van de Centrale Lands Accountants Dienst. Een beleid slechts gebaseerd op overtreding van elke wet en regelgeving, vriendjespolitiek en onverantwoord uitgaven beleid. De recent uitgezette Somohardjo van de Pertjajah Luhur maakte het allemaal nog interessanter door wat schandalen uit de doeken te doen en vergiffenis te vragen voor zijn stemgedrag tijdens de amnestie wetgevingswijziging. Ik denk dat weinigen het laatste erg serieus namen. Ik ook niet. Bovendien denk ik dat de tijd van excuses aanbieden en gezellig verdergaan voorbij hoort te zijn. Aan elke handeling zijn consequenties verbonden. Kijk maar naar de recente IDOS peiling, die zegt niets dat ik niet al wist. Het bevestigt wat ik al maanden middels gepubliceerde artikelen en afgestane interviews aangeef: het vertrouwen in de politiek is naar nul! De bal ligt op het veld van de politiek om dat vertrouwen te herstellen. De verkiezingen in 2015 vormen een unieke gelegenheid daarvoor.

Verdienen van het vertrouwen

En nu de bal op het veld van de politiek ligt, ligt het dus ook op mijn veld, zolang ik een rol wil spelen in de politiek en deze zie als een middel om verandering ten goede te brengen in deze samenleving. En dat is het nu juist, want als ik kijk naar de bewegingen om me heen, dan vraag ik me af, hoe ik in mijn eentje zorg kan dragen dat we op de goede weg gaan en blijven. Een simpel antwoord is dat ik het in mijn eentje niet zal kunnen, ik zal mezelf op de goede weg kunnen houden, maar niet het geheel daartoe kunnen bewegen. Wat heb ik ter beschikking om toch die zware taak voort te zetten? De partij DA91. Ik ben namelijk ondervoorzitter. Maar dat betekent wel dat iedereen die hetzelfde als mij wil, nu zijn/haar wil moet tonen om samen met mij, deze immense taak ten uitvoer te brengen. Het geweten moet prominent aanwezig zijn in de politiek om te voorkomen dat we vrolijk voortgaan op de weg van 'same old, same old'. Om te voorkomen dat we ons laten meeslepen in ongeconditioneerde scenarios die slechts tot doel hebben persoonlijke ambities van personen en partijbonzen te verwezenlijken. Als partij hebben we permanente belangen en geen permanente vrienden. Onze belangen zijn het bewerkstelligen van welvaart en welzijn voor iedereen middels een beleid gekarakteriseerd door sterke corruptiebestrijding, gelijke kansen voor iedereen en duurzame ontwikkeling. Maar hoe realistisch is dat te bewerkstelligen als je een minimale inspraak krijgt in een regering? Laat ons eerlijk zijn, buiten de regering is het nog minder mogelijk, want dan blijf je langs de kantlijn. Dus als dat duidelijk is, dan komen we al een stap verder. We moeten dus in de regering. Met ons huidig kiesstelsel zal geen enkele partij in staat zijn om een zodanige meerderheid te halen op DNA en Regionaal nivo om alleen een President te kiezen en regering te formeren.

Samenwerking moet dus!

 En als we de samenwerking voor de verkiezingen vorm geven, dan verkopen we in ieder geval geen kat in de zak! Wij weten waar we aan toe zijn en kunnen ons terdege daarop voorbereiden. Dat is toch te prefereren boven niet weten waar en hoe geleurd gaat worden met de verkregen zetels. Dat vind ik tenminste. Op basis waarvan moet de samenwerking zijn dan? Zoveel mogelijk op basis van gelijke principes en beleidsinzichten! Dat is vereiste nummer 1. Daarnaast moeten wij als partij ook voldoende groeimogelijkheden hebben, en dat betekent niets anders dan meer verkiesbare plaatsen! En dit in meerdere distrikten. Geen enkele partij groeit zonder meer verkiesbare plaatsen en willen wij iets betekenen en daadwerkelijk de rol van het geweten in de politiek vervullen dan moeten we sterker zijn binnen de coalitie. Dus als u GEWETEN wilt in de politiek, dan kiest u voor ons! Alle goede dingen bestaan uit drie en dus ook mijn vereisten voor samenwerking. Ten derde we moeten een goed wat in het engels genoemd wordt 'contingency plan' hebben.  Dat wil zeggen geen ruimte voor chantage, harde aanpak van corruptie en bewegingen daartoe en een beleidsuitvoering die gekarakteriseerd wordt door teamwork in belang van elke kiezer en toekomstige kiezer.
Om Operatie Schoon Schip een goede kans van slagen te geven is het noodzakelijk dat aan het roer een kapitein staat die niet chantabel is, die geen strafblad heeft en een daadwerkelijke bruggenbouwer is tussen allen hier op ons grondgebied en daarbuiten. Wie dat precies moet zijn staat nog niet vast, maar wat wel vast staat is wie het niet mag/kan zijn! De huidige president en alles wat zich om hem heen verzamelt mag nooit meer in een dergelijke positie verkeren!Dit zijn de enige voorwaarden voor een president van Suriname die van belang zijn voor succes van Suriname en alle Surinamers!
Suriname kan nimmer meer geofferd worden ter bescherming van de persoonlijke belangen van een toevallige president en internationale en nationale achteruitgang en verscheuring ondergaan vanwege het onbeholpen en onverantwoordelijk handelen van een groepje rovers en machtswellustelingen.
Daarnaast zijn politici in DNA en in de regering nodig die geen strafblad hebben en die een duidelijke bereidheid tonen om de nieuwe koers van eerlijk, transparant en modern beleid vorm te geven. Ik hoop dat u samen met mij zal stemmen voor personen die daar daadwerkelijk blijk van geven en het niet alleen met de mond beleiden, want tsjonge ik ril soms als ik bepaalde personen de woorden 'goed bestuur' en 'corruptie' in de mond hoor nemen. Dus let u op! Indien ik kandidaat ben voor wat dan ook zal ik u vooraf voorzien van een notariele akte met daarin vermeld alle bezit van mij en mijn echtgenoot. Dit zodat u het zelf kunt natrekken als ik verdacht rijker ben tijdens of na mijn ambtstermijn. Ik zal niet wachten tot een wet of regelgeving dat van mij vereist. Zij die u zullen aangeven dat zij daarop wachten, zoeken slechts een excuus om het niet te doen. Let u op!

Tijd om in te schepen!

Maar goed, over dit alles wil ik natuurlijk nog verder met u van gedachten wisselen. Ik zal de komende tijd mijn best doen om meerdere mensen actief te gaan ontmoeten en als ik bij u in de buurt bent, kunnen we nog meer hierover van gedachten wisselen. Nu ga ik even verder met mijn strategien uitwerken om Operatie Schoon Schip na mei 2015 in uitvoering te brengen en ik doe een beroep op ook u,  als  u dat nog niet heeft gedaan, om aan boord te komen om samen met mij het schip op koers te brengen en te houden!
ALL HANDS ON DECK!

Een bewogen week

Terwijl ik hier zit, achter mijn computer of zoals Rudie zegt voor mijn computer, zie ik in vogelvlucht de afgelopen periode weer aan me passeren. Het was echt een bewogen periode en hoewel het de Stille week hier ook onderdeel van was, was het allesbehalve stil in politiek Suriname. Het meest besprokene was wel de uitzetting van Pertjajah Luhur door de regeercoalite. Dit was niet geheel onverwacht, het gonsde er al maanden van dat zodra de begrotingsbehandelingen erdoorheen gejaagd waren, deze partij vaarwel gezegd zou worden. Dit als verkiezingsstunt naar de gemenschap, tenminste voor hen die er nog in tuinen. Maar er ging steeds weer iets mis met de begrotingsbehandeling en uiteindelijk had de baas geen geduld meer en wees PL de deur nog voor de begrotingsbehandeling begonnen was. Geschokt was ik niet. En ik denk dat de meeste Surinaamse kiezers er ook niet rouwig om waren; wat wel zielig aandeed was dat de president nu het idee wilde wekken dat hij een heldendaad had verricht. Hij die willens en wetens deze partij erbij had gehaald, neen, dat was wel even te gek voor woorden. Maar goed, er zullen zeker enkelingen zijn die daaruit zoveel genoegen hebben gehaald dat ze nachtjes lang niet kunnen slapen. PL moet nu maar kijken wat ze verder doet, als hij zo sterk is als hij zegt is dat toch zeker geen probleem. Hopelijk heeft de partij ook een wijze les geleerd uit deze hele ervaring, hoewel?

PASEN: OVERWINNEN VAN VERRAAD EN LAFHEID

Ik heb altijd van Kerst en Pasen gehouden. Hoewel Pasen het belangrijkste Christenfeest is, zet ik toch meestal meer tijd in de voorbereiding van Kerst, en ik denk de meeste mensen die ik ken. Wel vreemd he als je daarbij stilstaat. Maar wat nooit ontbreekt is de Paashaas en de Paaseieren. Die waren dit jaar extra duur. Toch kocht ik een grote zak van melkchocolade eitjes. Heerlijk! Goede Vrijdag was het idee om naar de dienst te gaan, maar nadat we Nathan, mijn neefje, in het hospitaal hadden bezocht, was ik niet zo enthousiast meer. Misschiein was ik ook gewoon lui. Nadat ik om 13.00 uur had gegeten, besloot ik niet te gaan naar de kerk en lekker thuis uitgebreid op de bank te blijven liggen. Deze dagen doen me echt goed wat rust betreft. Ik had intussen een Paasboodschap geschreven en deze weggestuurd.Ik schreef hem scherp, al zeg ik het zelf, maar ik vind het nodig dat iedereen een keer begrijpt waar we mee geconfronteerd worden en dat misleidend gescherm met het geloof, wat ronduit verdraaiing en misbruik van het geloof is, moet duidelijk zijn. Goed de boodschap was kort en krachtig. Aangezien het Goede Vrijdag was, besloot ik geen mensen te bellen. Ik had al een afspraak met me moeder om te gaan winkelen zaterdag. Dat werd even 'onderhandelen' want Rudie wilde naar Saramacca. We gingen dus smorgens naar Saramacca en smiddags winkelen en ma vond dat goed.

Saramacca in Charge

Op Saramacca is het altijd heerlijk, we hebben er de laatste tijd vaker over gesproken, als we het niet zouden moeten verkopen, maar Saramacca doet iets voor me, dat ik nergens anders ervaar. Mijn stress verdwijnt, heldere ideeen borrelen op in mij en ik voel me gewoon heerlijk vrij en" in charge". En dus ....neen voorlopig  verkopen we het niet. We waren er en aantal weekjes niet geweest, dus was er nogal wat wied te trekken en bomen schoon te maken. En de oogst....1 magere peper. Maar wel een heleboel bananen en bacoven. Genoeg voor Rudie om weer een ronde te maken langs alle familie en vrienden.
Al winkelend die middag met mijn moeder viel me op dat de prijzen van goederen echt wel omhoog zijn gegaan. Ondanks dat moet je je steeds aanpassen om nieuwe merken te gebruiken want om de een of andere reden is er nooit consistentie in de geimporteerde merken. Maar goed, het was wel gezellig en we genoten er beiden van denk ik.
Op zondag zouden we het paasmaal bij ma gebruiken en ik zou daar een speciale paascake voor maken, een van de reden dat ik inkopen was gaan doen zaterdag. Natuurlijk kwam er niets terecht van die hele paascake, geen tijd. Want zondagmorgen gingen we ook nog naar de kerk. Een leuke dienst met de zondagschool kinderen en de duidelijke boodschap van de dominee aan allen aanwezig dat het tijd is om ons te laten horen voor recht en rechtvaardigheid. Ik kan me vergissen, maar volgens ma, waren ze iets meer enthousiast bij het begroeten en zou dat misschien liggen aan mijn paasboodschap? Nou ja, het was goed om te zijn geweest. De middag brachten we door bij ma met heerlijke pom, aardappelsalade, ice-cream en cake. Ja, want hoewel de paascake niet meer was gelukt, was ik er toch in geslaagd om snel nog wat Brownies te maken, zeer tot plezier van Jayden. Natuurlijk was ook daar de politieke situatie onderwerp van gesprek met mijn broer Cliff. Er zullen nog veel vreemde dingen gebeuren zeiden we tegen elkaar.

Vertrouwen een schaars goed

Thuis wachtte Todd op ons, hij moest dringend eten. Nog voor het slapen gaan, bleken de vreemde dingen al te gebeuren, de nieuwe DC van Commewijne bleek een hoofdbestuurslid te zijn van de NPS. Paniek en ongeloof bij velen. Niet bij mij, ik verwacht dat in ieder van onze partijen we deze infiltranten hebben, die zullen pogen om in de meest cruciale en interne kringen van de partij te verkeren om zoveel mogelijk informatie tot zich te nemen en waar mogelijk ook de gang van zaken te beinvloeden. De vraag is natuurlijk blijf je open en transparant ook t.a.v. je" winning strategy" of moet je jezelf nu beschermen om dat alleen te delen met je geballoteerde inner-crowd? Lastige keuzes, maar je kan ook niet doen als een kip zonder kop. De huidige realiteit van onze maatschappij is dat velen hun principes, normen en waarden, gevoel van eigenwaarde en zelfrespect ernstig zijn verwaterd. Dat heeft gevolgen voor betrouwbaarheid en loyaliteit. Daar moeten we, en ik vooral, terdege rekening meehouden. Het zal allemaal blijken, dus daar hoeven we ons in ieder geval geen zorgen om te maken. En ik ontving reeds vanmorgen wat 'rook'signalen, dus ......spannende dingen staan te gebeuren.

Ik heb deze week ook voor het eerst filmpjes opgeload op youtube. Neemt ontzettend veel tijd en ik heb er nog een om op te laden, dat zal ik vandaag doen. Terwijl het upload zal ik mijn netwerk telefonisch onderhouden. Genoeg te doen dus. Deze week wordt weer een drukke week, want we gaan buiten de stad in het weekend, het tv programma moet gereed gemaakt worden voor uitzending en natuurlijk moet ik het dieet en de exercise weer ter hand nemen, want dat is de afgelopen weken wat op een zijspoor geraakt.Todd ligt heerlijk op balkon en ik luister naar de verschillende geluiden van de vogels die hier rondvliegen. Mijn huis is echt de heerlijkste plek. Rudie gaat naar de winkel en ik denk dat ik alvast een bad neem en dan kan de dag beginnen. Tweede Pasen 2014, wat zal deze dag ons brengen......nou in ieder geval een paasei, dat geef ik mezelf!