En de race begint.......

Vieren, rouwen en luisteren

Wat een dag was het gisteren. Een voorloper waarschijnlijk van wat komen gaat. Al vroeg 'smorgens moesten we het huis uit. We, want ik heb mijn auto nog niet terug van de garage en dus moet Rudie mij overal heenbrengen. Een extra belasting voor hem, maar eentje die hij vaker met plezier uitvoert. De verkeersdrukte bij ons in de omgeving is de laatste jaren ook steeds ergere vormen gaan aannemen, dus als je nauwelijks uit huis bent sta je al in de file. Van mijn huis naar de eerste rotonde neemt gewoon 20 minuten, terwijl het gewoonlijk niet meer dan 5 minuten duurt.  Maar goed, mentaal ben ik daarop voorbereid, dus ik ben geen slachtoffer meer van knarsetanden en tjoeris.

Op weg

Vroeg uit huis en Todd die ons nakeek met een frons op zijn gezicht. ik had me voor de gelegenheid helemaal in rood gestoken. Het is altijd mijn favoriete kleur geweest en op een dag als deze vond ik het een goede kleur om de energie, dynamiek in leiderschap en liefde waarmee we de strijd ingaan te reflecteren.  Onderweg haalden we nog Mireille op, de voorzitter van het Vrouwen Forum, en ik informeerde haar dat ik haar naam had opgegeven om te helpen met protocol. Ik was namelijk de vorige avond plots overvallen met dat verzoek en gezien haar ervaring daarmee, had ik dus gekozen haar voor te dragen. Op lokatie aangekomen bleek dat er nog veel moest gebeuren. Ik concentreerde me op het belangrijkste voor mij en dat was goede plaatsen afdwingen voor de vrouwen in de hoogste functies van de partijen, zodat zij goed zichtbaar waren. Want hoewel een vrouw belast was met protocol, kon daar niet op gerekend worden. De strijd was snel beslecht en ik legde beslag op twee stoelen op de voorste rij voor mij en mw. Ruth Wijdenbosch. Ook mijn commissiegenote vond een goede plaats op de derde rij, evenals Mireille. Aanvoelende dat de organisatie wel wat hulp kon  gebruiken, herinnerde ik hen aan de Surinaamse vlag die nog ontbrak. Het geheel was op tijd klaar voor de aanvang, doch vanwege de late aankomst van een van de voorzitters begonnen we dus toch een kwartier later. Het verliep allemaal vlot. De zaal was bomvol! De sfeer zat erin en ik denk dat de pers ook onder de indruk was; tenminste er waren geen onverwachte, diepte of strikvragen vanuit hun.

Rouwvisite

Na het evenement haastte ik mij naar huis met Rudie. Arme vent, hij had honger en wilde ergens stoppen om te eten, maar ik zei hem dat het absoluut niet kon, ik moest snel naar huis, want ik zou door de voorzitter, Winston, worden opgehaald om onze condoleances te gaan aanbieden en afscheid te nemen van ons districtraadslid in Wanica die dinsdagochtend plots was overleden. Rudie knabbelde dus maar op een visbal die hij had gekocht en we gingen snel richting huis. Daar verkleedde ik me van knalrood naar stemmig zwart en blauw. Toen Winston en ik aankwamen bij het huis van de overledene was het er al helemaal vol. We werden naar binnengeleid, namen afscheid, condoleerden de familie en namen plaats op de ons toegewezen stoelen. Kort daarop moest Winston zich richten tot de aanwezigen met woorden van troost en het gemis dat wij allen , ook de partij, zullen voelen met dit heengaan. De Pandit  zette zijn dienst  voort.

Voortbestaan

Het is wel grappig de gedachten die door mensen hun hoofd gaan bij zo een begrafenis. Een daarvan was een van de aanwezige ressortraadsleden van ons die mij aangaf dat deze overledene tenminste een zoon had, die weer twee zoons heeft, dus hij leeft voort. Maar hijzelf heeft weliswaar een zoon, maar die heeft geen kinderen. zijn zorg is dus als hij wel zal voort leven na zijn heengaan. Dit zijn de gedachten die zo typerend en verklaren zijn voor andere handelingen die onderdeel uitmaken van cultuur. Het is iets dat me altijd intrigeert en interressseert. Na een uurtje was het geheel voorbij en Winston zette me thuis af. Aangezien Rudie nog steeds niet gegeten had en ik overigens ook niet, besloten hij en ik weer uit te rijden om eten te gaan halen. We namen Todd mee. Dat vond onze bijzondere hond heel fijn. Vanuit zijn goede en strategische positie op de achterbank loert en beblaft hij elke hond die hij langs de weg waarneemt.

Eenmaal thuis aangekomen en gegeten hebbende, was er even tijd om een beetje uit te rusten. Voor zessen gingen we namelijk weer uit huis. Dit keer richting Congreshal, waar ik de voorzitter vertegenwoordigde bij een discussieavond van de Youth Democracy Unit. Daar aangekomen viel me wederom op, iets dat me altijd stoort, het amateuristische in organisatie. Ik moet zeggen ik was niet echt onder de indruk van het geheel. De toespraken waren niet inspirerend en de geselecteerde personen kwamen allen voort uit een bepaald politiek kamp. Nog erger vond ik dat de voorzitter van het parlement aangekondigd als zodanig, het nodig had gevonden in partijkleur te verschijnen. Dit zijn zaken die voor mij onkan zijn. Wanneer je een activiteit presenteert die het imago moet hebben van nationaal en voor iedereen bestemd te zijn,  dan verschijn je als leiding niet in de partijkleur, maar goed dat is mijn mening. Hoewel ik niet tot het einde van het geheel bleef, was het wel goed om enkele goede gesprekken te voeren o.a. met twee vrouwen over politieke participatie en de noodzaak daartoe. De jongeren die mij hadden aangegeven dat zij wilden meedoen, waren voor 25% aanwezig. Blijkbaar hadden andere politieke partijen dit evenement gezien als een gelegenheid om propaganda te maken en hadden jongeren compleet in politieke kleuren en truitjes geparkeerd in de zaal. Ik vind het allemaal zo misplaatst en het is vreemd dat men niet beseft dat dit een van de eerste standaarden zoals gisteren zelf door de organisatie aangegeven van onafhankelijk denken te grabbel gooit. Maar goed dat is weer dus mijn mening.

Ik bleef dus niet tot het einde, want tegen half negen was de panel discussie nog niet eens van start gegaan. Ik besloot te vertrekken, want het geheel had geen sfeer, ik had reeds gezien dat het eigenlijk gemonopoliseerd werd door de NDP en DOE en dat deze overschaduwing het hele doel te gronde richte. Bovendien waren wij al de hele dag op de been geweest  en kon ik een avondje goede nachtrust goed gebruiken.

Indrukken, reflectie en afstemming

Vandaag is er weer voldoende te doen.Morgen gaan we naar Nickerie en ik moet dat nog even weer checken dat alles goed loopt. Vanavond is er weer een ander evenement: de launch van een initiatief voor meer vrouwen in leiderschap. En o ja, straks heb ik Hindi les, dat heb ik weer twee weken gemist.
Een dag zoals gisteren voorziet je van zoveel indrukken, momenten voor reflectie en momenten voor afstemming. Bijvoorbeeld toen de telefoon van een lid van de media overging tijdens de persconferentie en zijn ringtone de stem van de huidige president bleek te zijn. Ik vond dat zo tekenend en karakteriserend voor een persoon die zou moeten doorgaan voor het geweten van de maatschappij. Dus niet! Want als je de hele dag vergast wil worden op de stem van de president, dan ben je naar mijn gevoel niet meer in staat tot het vormen van een objectief oordeel. Het is nimmer in me opgekomen om de stem van wie dan ook te maken tot mijn ringtone. Evenals het verschijnen en inrichten van mijn huis, kledingkast en al mijn andere gebruiksvoorwerpen in de kleur van de partij. Het geeft allemaal naar mijn gevoel indicaties van verlies van de eigen identiteit en het gebrek aan kritisch analytisch vermogen. En dit vanuit een partij die zich juist bedient van termen zoals eigen identiteit en baas in eigen huis. Een ander moment was toen ik met  Winston kon afstemmen en hem informeren over het reilen en zeilen in de partij en de wensen en grieven bij bestuursleden. Vanwege onze drukke schemas zijn er niet voldoende formele afstemmingsmomenten, elk informeel moment moet dus aangegrepen worden. Reflectie volgde tijdens de ondertekening van de intentieverklaring en terwijl ik thuis op mijn favoriete bank een beetje lag bij te komen. Ik ben nu meer en meer in staat de rol van ons als partij te zien binnen het geheel. We moeten aan de slag en het vormgeven en uiten. Dat zal vanaf de komende week gebeuren. En dan mijn broer, mijn wijze broer, die mij altijd een sms of telefoontje stuurt op beslissende momenten in mijn carriere en leven. Ook dat ontbrak niet gisteren, en dan staat hij versteld dat ik naar hem luister. In deze wereld waarin ik leef en beweeg kun je niet voort zonder vertrouwenspersonen die niet zeggen wat je wilt horen, maar wel wat je moet weten! Ik ben dankbaar voor die kleine groep die mij daarvan voorziet. Ik ben vandaag begonnen zoals ik gisteren eindigde, met het lezen van een deel uit een goed boek dat ik tijdens mijn laatste bezoek aan New York kocht: "How Remarkable Women Lead". Het is ontzettend goed geschreven en op elke pagina herken ik wel wat van mezelf.
Goed, ik laat het hierbij en ga verder met de dag inhoud geven. Ik heb net mijn auto teruggekregen en Todd heeft het indringend geinspecteerd, hij is mijn K-9!

Ontmoeting met de pers in Marriott op 29 mei 2014: Ondertekening Intentieverklaring.