President in een luchtkasteel?

De week is al weer aardig onderweg. Voor je het weet is het weer eind van de maand. Zelfs het weer schijnt haast te hebben om de tijd te doen verlopen, want hoewel het droge tijd is regent het vaak en heel zwaar. Rukwinden vormen geen uitzondering meer.

Storm van besmetting, onveiligheid en holle beloften
Een andere storm die over ons heen komt is die van ernstige tot dodelijke ziekten. Chikungunya heeft zowat in elke familie die je kent iemand of meerderen getroffen. En dan is er nog de dreiging van Ebola.
Elke muskiet wordt nou gezien als een potentiele moordenaar. Savonds als je door de buurten rijdt, zie je dat alle huizen potdicht zijn, zwaar vergrendeld niet alleen tegen de muskieten maar ook tegen de rovers. Van een verhoogd veiligheidsgevoel bij de burger is er geenszins sprake, integendeel. Maar was dit niet een van de belangrijke beloftes van deze regering? Ja, ik weet het heel zeker. Het was dus ook onderdeel van het pakket aan gebakken lucht dat deze regerende regeerders ons hebben voorgehouden. Aan gebakken lucht is er geen gebrek. Deze week werd met veel fanfare de bouw van het AMC-SU aangekondigd. Propagandisten van de paarsen krijgen er geen genoeg van de speciaal hiervoor ontworpen animatie te posten. Ik wil niet eens vragen hoeveel betaald is om dat filmpje te fabriceren. Maar feit is dat een tekenfilm wordt gepresenteerd op een wijze alsof het er allemaal al staat. Er wordt gesproken van ons AMC-SU is dit en is dat. En ik vraag me af, trappen we er weer in, in het bouwen en presenteren van letterlijk luchtkastelen?!
En het is niet dat ik vind dat Suriname geen AMC mag hebben, integendeel! Maar ik weiger om voor de gek te laten houden door een stelletje woordzwendelaars. Hoe kan ik geloof hebben in de bouw van een AMC als medici niet betaald worden door de overheid, als er nog steeds torenhoge schulden zijn bij ziekenhuizen, als heel wat medicamenten stilletjes verwijderd worden uit de klapper en alleen nog particulier te koop zijn. Als er een basiszorgverzekering verplicht wordt gesteld waarvan het pakket een raadsel is en de relatie tussen on-en minvermogenskaarten en dit systeem een doolhof is. Hoe kan ik geloof hebben in een AMC als er nu al wordt aangegeven dat men niet over de nodige specialisten beschikt voor een dergelijke onderneming? Neen, voor mij is het slechts een tekenfilmpje net zoals die van Casper the friendly ghost, alleen in deze is het geen friendly ghost, maar criminele misleiding.

Zien doen, laat doen!
Dan heb ik vele discussies gevolgd de afgelopen week over jeugd criminaliteit. Blogs die de schuld willen leggen bij gepresenteerde films en zo meer. Wat ik mis echter is de durf om te zien dat de belangrijkste impuls is het crimineel leiderschap dat we als land momenteel ondervinden. Hoe willen we dat onze jeugd het belang van respect, eerlijkheid en mensenrechten begrijpt, wanneer de persoon die aan hen allen gepresenteerd wordt als de redder van de natie, betrokken is bij moord op Surinaamse burgers, verdacht wordt van cocaine transporten, bankroof en zo meer. Hoe krom kan je overkomen als je aan de ene kant aan je kinderen leert dat ze niet geweldadig mogen zijn, terwijl je ze aan de andere kant toont dat je knielt voor iemand die alleen dat als legacy heeft. Die vraag moeten we maar eerst gaan beantwoorden.

Ook politici die alleen omwille van de macht bereid zijn om met deze personen om de tafel te gaan zitten om regeringen te vormen. Let u goed op de politici die zeggen dat zij nu niet kunnen aangeven met wie zij wel of niet gaan werken, u moet maar gewoon op hen beginnen te stemmen en vertrouwen dat het goed komt. Of ze verschuilen zich achter de wil van het volk! Als politicus en politieke partij heb je een opvoedende rol en het is mijn overtuiging dat als we daadwerkelijk willen naar herstel van normen en waarden dan moeten we ook hard stellen dat we niet werken met een NDP onder leiding van dhr. Bouterse. Elke partij die dat niet wil zeggen is niet serieus over herstel van normen en waarden. We moeten iedereen overtuigen dat wij  niet zullen meewerken aan een regering waarin deze personen terugkeren. Als leiders moet je voorop lopen en het risico nemen ja, dat je dan niet in de regering zal zitten. Wij moeten zorgen dat middels overtuiging de kiezer de juiste keuze maakt. De komende maanden moeten we dus heel goed opletten. Er zijn partijen die links en rechts schoppen, terwijl zij nog geen enkel wapenfeit op hun naam hebben. Ze presenteren zich als de meest schone politicus. Maar zijn ze dat wel? Als je goed oplet, dan zie je dat ze alleen de ideeen copieren van anderen, nog nooit een duidelijk uitgewerkt beleidsstuk hebben gepresenteerd, afwezig zijn wanneer fundamentele wetswijzigingen worden aangepakt die tekenend zijn voor moraal en ethiek (de amnestiewetswijziging is daar een goed voorbeeld van), en heel belangrijk, geen duidelijke uitspraak doen met wie ze wel of niet zullen samenwerken na de verkiezing.
Voor mij zijn dergelijke politici het sprekend voorbeeld van de vos die de passie preekt.

Het is dus duidelijk dat om de criminaliteit in te dammen de politiek alvast het voorbeeld moet geven om het samenwerken met personen met een crimineel verleden of heden uit te sluiten.
Het is voor mij dus belangrijk dat we lang vantevoren weten wat de opstelling is van partijen in dit opzicht.

Beleid voor ontwikkeling en eenheid!
Een ander interressante ontwikkeling is dat het lijkt alsof we een  president gaan kiezen op 25 mei. Niets is minder waar en mijns inziens zouden we de focus moeten leggen waar het hoort, op de DNA kandidaten die partijen zullen voordragen en het programma dat deze partijen voorstaan. Focussen op presidentskandidaten is prematuur en misleidend en zal slechts in de kaart spelen van de huidige president, die niets liever wil. Niets liever dat men niet meer kijkt naar alle rovers die hij heeft gefaciliteerd maar slechts naar hem waarbij hij zich presenteert als slachtoffer van de mensen om hem heen. Overigens begrijp ik niet dat mensen daarin lopen, want iemand die zo gewetenloos heeft gehandeld in de jaren '80, zijn verantwoordelijkheden ontloopt en elke structuur ondermijnt en geen enkele wet of wettig instituut respecteert, maakt op mij absoluut geen indruk.
Maar laat me duidelijk vaststellen dat het in deze fase niet gaat om wie president wil worden of wie die presidents verkiezing zal winnen, maar wat belangrijk is: Wat is de visie van de verschillende partijen en hun DNA kandidaten voor Suriname? En kunnen deze mensen ons tezamen leiden daarheen? De uitdaging is ons te leiden op een wijze die ons allen verbindt, dus geen personen die anderen uitmaken voor volksvijanden. We hebben een leider nodig die in staat is onze dromen voor Suriname weer tot leven te brengen. Dat is het nivo wat we nodig hebben  en dat is niet eenvoudig.

Wat uiteindelijk in 2015 de uitslag zal worden zal het resultaat moeten zijn van wat wij Surinamers voor onszelf willen, voor onze kinderen en onze kleinkinderen. Ik hoop dat we kiezen voor politici die ons verheffen boven etniciteit, religie en sexe. Politici die ons allen verenigen achter een gemeenschappelijk doel met als resultaat het ontketenen van  al die creativiteit, potentie en kansen die ons Surinamers zo uniek en bijzonder maken.
Dat is waar ik de politiek voor in ben gegaan en dat is wat mij dagelijks beweegt om steeds weer te kiezen om ermee door te gaan.

Afwegen

De eerste dag van deze nieuwe week is er zoals gewoonlijk weer een heleboel op de to-do list. Het wordt ook nog een korte week, want volgens de kalender is vrijdag een vrije dag.

Sprookjes van Bouta
De afgelopen week werden we politiek overspoeld met herhaling van oude beloftes, voornemens en illussies met het duidelijke doel de kiezer een rad voor de ogen te draaien en de bevolking letterlijk te misleiden door aanwending van het gezegde "hoop doet leven". De scholen zijn vandaag pas begonnen, want blijkbaar was eerst een chikunya epidimie nodig om te beseffen dat school terreinen moeten voldoen aan de basics van hygiene en gezonde omgeving. Ik heb menig ouder en leerling gesproken die helemaal niet te spreken waren over deze late aanvang. Het is heel gemakkelijk om te zeggen we beginnen maar een week later, de organisatie van het huishouden hiervoor is echter een andere, vaak veel complexere kwestie. Maar ach dat is toch niet de zorg van onze beleidsmakers.

Stampvoeten op de ACP
Wat me opviel de afgelopen week is ook de zgn. woede van Suriname dat onze kandidaat het niet heeft gehaald bij de ACP. Deze uiting van woede is heel onprofessioneel en waarschijnlijk een harde bevestiging voor hen die de kandidatuur afwezen dat ze daar heel goed aan hebben gedaan. Een sollicitatie is namelijk een sollicitatie en moet geschieden volgens de geldende procedures. Uit hetgeen bekend is geworden blijkt dat Suriname zich ook niet wilde onderwerpen aan de geldende regels en procedures. Afgezien als dat een terechte wens was of niet, geldt internationaal dat je dit soort zaken kan proberen wanneer je een voldoende draagvlak hebt gecreeerd met bevriende naties. Mijns inziens was het compleet misplaatst aangezien deze functie, ook na bestudering van de ACP website niet een roulatie functie is, maar een gebaseerd op merits. De regio is al twee keer opgezadeld met ons gedurende deze regeeertermijn middels een roulatie systeem, UNASUR en CARICOM. Je wordt dan letterlijk opgezadeld met iemand als die nu voldoet aan de kwalitatieve verwachtingen of niet. Ze zijn gewoon aan de beurt.
Functies zoals Secretaris Generaal bij de ACP echter zijn terecht niet rouleerbaar maar op basis van kwalificaties. De rol en functie van dergelijke persoon heeft namelijk verstrekkende gevolgen. (The Council of Ministers appoints the Secretary-General as the principal authority at the ACP Secretariat, on the basis of merit, competence and integrity).http://www.acp.int/content/secretariat-acp

Blijkbaar dachten zij die Suriname momenteel vertegenwoordigen dat net als hoe zij in Suriname wet, recht en geldende procedures op zij zetten ten gunste van hun eigen gewin, ze dat ook internationaal zouden kunnen doen. Niet dus.
En laten we even goed kijken naar de voordrachten de afgelopen twee-drie jaren en dan zien we dat consequent deze personen er niet doorkomen. Voor mij zegt dat niet eens zoveel over de kwalificaties van die personen als wel over het feit dat de internationale wereld, inclusief onze regio, niet langer dan noodzakelijk opgezadeld wil zijn met satellieten van deze president. Zolang deze president de scepter zwaait hier in ons land, en de voordrager is dus van personen voor hoge functies op internationaal nivo, zullen landen zolang zij de keus hebben, de deur stevig dicht houden. Ze zijn hem en alles wat aan hem gelieerd is liever kwijt dan rijk!
Woede over het niet benoemd zijn is dus wederom een bewijs van de ondeskundigheid, gebrek aan realiteitszin en onvolwassenheid bij de huidige leiding van ons land.
Menen we het daadwerkelijk met Suriname dan is het mijns inziens heel simpel: op de weegschaal voor goed bestuur en leiderschap slaat de weegschaal bij deze regering over naar onder nul!

Tijd om af te wegen
Maar goed, ik woog ook nog andere zaken af dit weekend. Zoals de maizena bij het bereiden van suikervrije maizena koekjes. Ik leerde dit van mijn grootmoeder vanaf ik 6-7 jaar was en ze me liet meehelpen bij het maken van het deeg. in plaats van suiker deed ze er hermesetas in en de koekjes waren heerlijk, in tegenstelling tot haar zoutloze kaas. Maar dat is een ander verhaal. Terwijl ik de koekjes maakte gingen mijn gedachten onwillekeurig terug naar die dagen zolang geleden dat ik met mijn grootmoeder aan de eettafel zat en we de maizena mengden. Later werd dit voortgezet door mijn moeder. Deze momenten besef ik nu waren heel belangrijke momenten waarbij vele lessen werden gedeeld. Niet alleen het maken van het deeg en het beantwoordden van al mijn 'waarom zo' vragen, maar ook verhalen over onze familie geschiedenis, de bespreking van verschillende waarden en normen; de overdracht van kennis en gewoonten van een generatie naar de anderen. De waardering voor het zelfgemaakte. De koekjes van thuis waren toch altijd lekkerder dan die uit de winkel. En terwijl ik zo terug ga in mijn gedachten, vraag ik me af, hebben kinderen vandaag de dag deze momenten nog met hun ouders? Hoeveel ouders zitten gezellig met hun kinderen om ze te leren hoe belangrijk het hebben van principes is, hoe zinloos het is om mensen te aanbidden en hoe belangrijk het is om niet klakkeloos anderen te volgen en na te doen. Of zoals een van de meisjes me zei vorige week tijdens de girls summit, dat je niet perse bij de grootste/populairste groep hoeft te horen. Je streven is te staan aan de kant van rechtvaardigheid, eerlijkheid en democratie, al sta je daar alleen.
Ik denk en besef hoe belangrijk het is geweest dat ik die begeleiding van ouders en grootouders heb gehad en ben er altijd dankbaar voor. Ik zou willen dat onze kinderen nu dat ook kregen zodat zij beseffen dat geld niet alles is en in staat zijn de juiste afwegingen te maken met als resultaat het resoluut afwijzen van  criminelen en volksmisleiders. Mijn gedachten worden onderbroken door het alarm, de koekjes zijn af.
Ja, bij alles en ook nu, is goede timing van essentieel belang voor succes!
Als we daaraan toevoegen een goed geijkte weegschaal, sterke ingredienten, en niet te vergeten een of meerdere goede koks, dan is het succes van het de onderneming gegarandeerd! Ook in de politiek is dit mijn recept!

Het eerste debat

Drukte
De afgelopen maanden heb ik weinig ruimte en tijd gemaakt om mijn postings te plaatsen. Dat wil niet zeggen dat er weinig is gebeurd, er is juist heel veel gebeurd.
Mijn activiteiten hebben zich op verschillende vlakken bewogen, zowel internationaal als nationaal.
Laat mij beginnen met nationaal en bij de meest recente.

Het belang van leiderschap
Ik geloof in en hecht veel waarde aan goed leiderschap als bouwsteen voor gezonde en duurzame ontwikkeling van ons land. En niemand kon en kan mij overtuigen dat daar geen behoeft noch belangstelling voor is. Tijdens het recent gehouden debat, mijn eerste debat waar ik aan participeerde in aanloop naar de verkiezingen van 2015, werden door de jongeren daar aanwezig zelf aangegeven dat zij dringend behoefte hebben aan deze ondersteuning.

Het debat
De voorbereidingen
De organisatie van het debat nam ruim vantevoren kontakt op met de partijen die aan dit eerste politiek debat met als thema meer vrouwen in leiderschapsposities in 2015 zouden deelnemen. Aangezien de voorzitter van onze partij, DA91, reeds wist dat hij rond die tijd uitlandig zou zijn, gaf hij aan bij het voorgesprek dat hij voorstelde dat ik dan waarnam voor hem als panellid. Ik had daar geen problemen mee, maar zag het als een gelegenheid om duidelijk en helder de partij haar standpunten, handelingen en visie op dit vlak te delen met aanwezigen. Bovendien heb ik zelf een substantiele bijdrage geleverd aan deze zaken binnen de partij, dus het is iets dat ik met volle overtuiging kan presenteren. In de voorbereiding naar het debat hoefde ik dus slechts onze visie en opvattingen te toetsen op actualiteit en praktische toepassing, zodat mijn presentatie bij de tijd zou zijn. Echter vond ik dat het debat wat luister bijgezet kon worden met onze aanwezigheid, het is uiteindelijk politiek en een campagne waar de partij in grote mate achterstaat en ik persoonlijk voor de volle 100%.
Er was dus behoefte aan campagnemateriaal. Vanwege de afwezigheid van de voorzitter kwam dit alles op mijn bord.
Bij het ontwerp was voor mij belangrijk dat naar voren kwam dat er al vrouwen in leiderschap posities zitten die bereid en bekwaam zijn om verantwoordelijkheden te dragen. Ik wilde dus perse dat niet alleen mijn gezicht zichtbaar was maar ook van onze voorzitters van het Jongeren en Vrouwen Forum. Ik was heel tevreden me het uiteindelijk resultaat.

De avond
Het hoeft geen betoog dat onze truitjes een blikvanger waren vrijdagavond.
Maar het debat zelf was ook een geweldige ervaring. Ik was en voelde me goed voorbereid,  Het bleek dat de voorzitters van de andere partijen ook hadden verkozen om niet zelf mee te doen aan het debat, maar een vrouw binnen hun partij die boven in de hierarchie zit te sturen. Er was ook een partij bijgekomen. Zo zat ik dus aan tafel met Mw. Ruth Wijdenbosch, ondervoorzitter NPS, Mw. Urmila Joella-Sewnundun, VZ Adviesraad VHP en Mw. Cynthia Chin Fo Sieeuw, hoofdbestuurslid van de ABOP. Het wel of niet goed georganiseerd zijn van zo een debat is van onschatbare waarde voor hoe jij als panelllid overkomt en je kan presenteren, Rudie en ik kwamen ruim op tijd aan.   Rudie verdeelde truitjes voor de aanwezige DA91 ondersteuning. Ik vond het fantastisch dat ook de mannen van DA91 de truitjes aantrokken en het gaf zo een heerlijk gevoel van saamhorigheid en wederzijdse ondersteuning. Onze conferencier voor de avond was Giwani Zeggen.
Om 20.00 uur begon het allemaal, de live uitzending via STVS ving aan en we gingen van start met sterke, heldere en duidelijke intro door Karin Refos. Ik was de laatste spreker, in mijn hoedanigheid van Wnd. Voorzitter van DA91 ( hetgeen ik strategisch een heel goede vond) en hoewel het in sommige gevallen best lastig is om de laatste te zijn, was het in dit geval niet zo.

Ik gaf het belang van volwaardige en volledige participatie van vrouwen in leiderschap aan voor de democratie en duurzame menselijke ontwikkeling. Ik gaf ook aan dat zoals reeds door enkelen aanwezigen was opgemerkt, wij erkennen dat vrouwen onderweg naar volledige participatie directe en indirecte barrieres ondervinden en dat het van cruciaal belang is om effectieve strategien te ontwikkelen om deze barrieres als maatschappij te doorbreken, Want participatie van vrouwen in leiderschaps posities is geen vrouwen zaak, het is in het belang van de totale gemeenschap. Het is een enorm ongebruikt reservoir van capaciteit en talent dat dringend nodig is voor de totstandkoming van een sterke en dynamische samenleving en voor het versterken en verduurzamen van de Surinaamse democratie. Als reaktie op een eerder gemaakte opmerking over het mogelijk gebrek aan ondersteuning en het belang hiervan voor vrouwen in leiderschapsposities gaf ik aan dat niemand het alleen maakt naar de top. Je hebt altijd ondersteuning nodig. Het kan je echtgenoot zijn, broers of mannen uit de partij. Voor anderen zijn het hun zonen of vaders, maar er is altijd ergens ondersteuning en aangezien politiek tot nu toe in hoofdzaak een mannenaangelegenheid is geweest, hebben veel vrouwen die ondersteuning van mannen gekregen.

Omdat wij als DA91 overtuigd zijn van het belang van de aanwezigheid en participatie van meer vrouwen in politiek leiderschap zijn we continu bezig om actief te identificeren, recruteren en voorbereiden van vrouwen en meisjes op leiderschaps posities en zullen we ook heel hard blijven ondersteunen voor een 50/50 invulling van posities. Als andere landen zelfs meer dan 50% halen, dan moet het mogelijk zijn voor ons om dit doel te halen. Wij richten ons namelijk altijd erop om steeds beter te worden en nemen geen genoegen met te horen bij de middelmatigen. Ik gaf de vrouwen mee om hun denkwijze te veranderen en niet meer te vragen als we mee zullen mogen doen, maar ons af te vragen als ze ons zullen kunnen stoppen als we opstaan en onze plaats opeisen.

In reaktie op de wens dat meisjes en vrouwen ondersteuning nodig hebben gaf ik aan dat wij dat al dagelijks doen en dat wij ook daarom de Suriname Girls Summit hebben georganiseerd eerder dit jaar. Er is namelijk een dringend behoefte aan leiderschapstrainingen die zich richten op versterking van het zelfvertrouwen, communicatie en kritisch analytisch denken.

Vrouwelijk leiderschap in verscheidenheid
Ik denk dat elk van ons aan die tafel onze eigen stijl heeft, ik ben meer iemand die oproept tot actie, daad bij het woord voegen, en een aantal  zaken die ik zei hadden onder andere ook dat tot doel. Aan het einde van het debat kwamen er mensen naar me toe die me dat ook zeiden, ze vonden dat ik pit had en de pittigheid in het debat had gebracht. Maar dat ben ik, verandering moet en als je een leidinggevende rol hebt moet je daarin voorop lopen en anderen bewegen mee te doen.
Ik vond het debat een goede oefening, ik neem aan dat er meer zullen volgen en niet altijd zo goed georganiseerd als deze, maar ik hoop wel even beschaafd en respectvol. Dat er ook verschillende typen van vrouwelijke leiders zijn, was ook duidelijk zichtbaar aan de tafel, het waren duidelijk 4 verschillende typen. Het ging er niet echt fel aan toe, maar toch denk ik dat we allen bewust waren dat dit een belangrijk moment was om niet alleen onze partij te profileren, maar ook onszelf en waar we voor staan.
Wat mijn huiswerk betreft denk ik dat ik wat meer ruchtbaarheid moet geven aan mijn CV want ik vond wel dat er uitgebreider aandacht werd geschonken aan die van andere panelleden en ik vind dat er ook wat meer aandacht aan mijn wapenfeiten beschouwd mag worden.
De vragen uit het publiek waren kritisch en goed en zetten ons tot nadenken.
En de avond zou niet compleet zijn geweest als er niet een of twee gekken waren binnengewandeld, die scholden en een deel van de gasten haast molesteerden.
Het is duidelijk dat ook in Suriname tijden veranderen en dergelijke evenementen wat meer beveiliging kunnen gebruiken.
Aan het eind van de avond, was iedereen voldaan denk ik, ik was het in ieder geval. Ja, ik had niet alles gezegd dat te zeggen viel, maar er komen wel meer gelegenheden. Na de groepsfoto, bedankte ik Karen nogmaals en groette de andere dames.
De DA91 ondersteuning wilde heel graag nababbelen, de sfeer zat er echt in. Heerlijk vind ik dat! Er waren mensen die me vroegen waarom ik geen president wil worden, want dat zouden zij wel willen ondersteunen. "U komt onbevreesd en betrouwbaar over en dat willen we graag zeiden ze." " Wel, wie weet", zei ik. Wat de toekomst brenge moge......
Bij thuiskomst was niemand zo blij als Todd.

Reakties
De reakties op het debat zijn ook nadien goed geweest. In de pers is er voldoende aandacht aan besteed, het was in alle kranten en ook onderwerp van een radio opbelprogramma. Natuurlijk verschilde het verhaal wel per krant en werden soms uitspraken toegeschreven aan personen die dat juist niet hadden gedaan. En bij een verslag, m.n. die van De Ware Tijd,  was ik zelf compleet uit de foto geknipt en werd slechts een regel aan mij gewijd. Maar goed, that is press! Ik moet me nu goed voorbereiden op wat komt, maar ik geloof dat het allemaal zal lukken. Aangezien we uitgemaakt worden voor een kleine partij is het verwachtbaar,zoals ik nu al waarneem, dat sommige media meer of alleen aandacht zullen willen besteden aan de vertegenwoordigers van de zgn. "grote" partijen en wij zullen onze eigen podia moeten creeren. But I am totally up for that! "Bring it on", zou mijn favourite detective van CSI zeggen.  Aan ondersteuning heb ik in ieder geval geen gebrek en ook niet aan ideeen. Nu alleen de uitvoering nog!

Stilte na de storm of stilte die de storm vooraf gaat....

Het is rustig, tenminste ik heb het niet zo druk als de afgelopen weken. Ik verwacht wel dat dat zal veranderen, maar voor nu geniet ik er wel even van en het is goed om bij te tanken aan energie.  De afgelopen dagen heb ik in alle rust wel een aantal nieuwe leden en symphatisanten mogen registreren. Eergisteren was dat een remigrant uit Nederland, ook een buurman was eronder en gisteren een hele sterke jongerenwerker. Zoals ik het zei aan mijn mede bestuursleden, de aanwas van deze personen is een geschenk, want ze kunnen indien goed ingezet een heleboel voor ons betekenen.
Gisteravond had ik daarom ook een bijeenkomst met een kleine groep om onze strategie en campagneplanning up-to-date maken.

Verplichte vrouwen en Suralco sluit

De afgelopen dagen is het nieuws beheerst door de noodzakelijkheid van vrouwen in de politiek, maar nog meer door de mogelijke sluiting van Suralco. Het laatste bracht de president onder de aandacht van het parlement afgelopen donderdag. Hierbij schroomde hij niet plots te vragen  naar een nationale opstelling, daar waar hijzelf de hoofdschuldige is aan een zeer a-nationale opstelling en het uitmaken van elke kritiek vanuit andersdenkenden voor verraad, vijandig etc. Nu praat hij over een nationale opstelling, maar ik ontkom er niet aan dat hij slechts poogt dit grote debacle onbekritiseerd te laten door die volksvertegenwoordigers die niet in paars gehuld zijn. Dat hij probeert om de besluiten die hij neemt op de schouders van anderen te leggen zodat hij daar achteraf niet verantwoordelijk voor gehouden kan worden. Feit is dat het een heel ernstige kwestie is en dat vele gezinnen hun brood op het spel staat. Ik denk niet dat het verstandig is om accoord te gaan om een multinational te subsidieren. Met het grote bedrag dat daarmee blijkbaar gemoeid zou gaan, zou het beter zijn om het te investeren in mogelijke werkverschaffings projekten en onze energievoorzieining veilig te stellen. Het frappante is dat het antwoord op de brief vanuit de multinational op 13 juni binnen moet zijn en dat de president rustig besluit om naar Brazilie te vertrekken ter bijwoning van de openingswedstrijd van de WK op 12 juni. Hoe serieus moet je zo iemand nemen??

Dan is er dat van meer vrouwen in de politiek, waarbij de pseudo voorstanders en openlijke tegenstanders dat heel mooi een draai hebben gegeven door het idee te wekken dat een onterechte verplichting gelegd zal worden op iedereen om vrouwen te verplichten op lijsten te komen, terwijl ze toch al zo druk bezig zijn om vrouwen daar te krijgen. Wel, ik zit aan die tafels met al diegenen, oppositie en coalitie, die dat idee willen wekken en niets is minder waar. Vaak denk ik zelf dat ze niet eens begrijpen hoe ze het moeten doen en ze doen ook geen moeite om het te begrijpen. Ze grijpen naar cultuur als excuus dat er geen vrouwen worden betrokken, dat er geen vrouwen zijn die willen en tegenwoordig wordt ook regelmatig het woord 'capaciteit' in de ring gegooid. Om met het laatste te beginnen, ben ik overtuigd dat het van nul en generlei waarde is. Niet omdat ik er geen voorstaander van ben, neen integendeel, ik zou zelf nooit gaan voor een functie waar ik de capaciteit niet toe heb en noch zou ik een ander, man of vrouw,  voordragen voor een functie waar die niet van nut zal zijn. Maar diegenen die dit nou hanteren hebben denk ik nimmer dat criterium gehanteerd bij het samenstellen van kandidatenlijsten. Nimmer! Het enig criterium is namelijk hoeveel mensen je op de been kan krijgen om te stemmen voor de partij, hoeveel schade het niet kandideren van jou de partij eventueel zou kunnen brengen (dus je chantage kracht eigenlijk). Ik heb nog nooit meegemaakt dat aan kandidaten in spe gevraagd wordt om hun voornemens en plannen voor de komende vijf jaar te presenteren alvorens besluiten kunnen worden genomen voor de kandidering.

Dus om nu te praten over capaciteit, neen dat vind ik echt flauw! Zij die nu doen alsof zij kunnen bepalen als vrouwen het wel zullen kunnen, zijn zelf niet in staat gebleken afdoende antwoorden te formuleren op de problemen die ons land al decennia teisteren. Dat wil niet zeggen dat ze niet hun best hebben gedaan, maar het is onvoldoende gebleken. Zouden ze dan niet moeten beseffen dat het actief meewerken aan meer vrouwen aan de besluitentafel, mogelijkerwijs een dergelijke aanvulling in visie en beleid zal leveren, die ons beter in staat stelt afdoende antwoorden te formuleren op de uitdagingen van nu en in de toekomst. Ik ben overtuigd dat meer vrouwen zal leiden tot betere planning en voorkomen dat je voor 7 uur wordt uitgenodigd, maar de heren pas om 8 uur binnenwandelen. Dat je effectiever en efficienter zal vergaderen en zeker niet na 11 uur savonds, urgente situaties nagelaten. Ik zou nog een heleboel hier kunnen neerpennen uit eigen ervaring, maar laat me volstaan met te zeggen dat ik zelf ook niet volledig overtuigd ben van het instellen van quota wetten op dit moment, doch dat dat wel betekent dat er actief en pro-actief gewerkt moet worden aan vrouwen om aan de hoofdtafel te participeren en de daarbijbehorende aanpassing van de 'macho'cultuur in politiek. Het zal ten voordele zijn van de gehele samenleving.

Het is een mooie ochtend  en er is veel te doen. No time to waste!
Geniet ze!

Een toast op meer vrouwen in de politiek!

De klok tikt...

Het is al 1 juni vandaag. Maand 6, volgend jaar deze tijd, wat zat het zijn? De afgelopen twee dagen waren vol activiteit. En vanmorgen stond ik vrij laat op. Het is al wat later op de middag en nog voel ik me niet helemaal in top conditie, maar het is ook zondag en dus mag dat wel.

De politiek, vrouwen en campagne voeren

Dit waren de drie topics die mijn afgelopen twee dagen hebben beheerst. Na de ondertekening van de intentieverklaring op donderdag, ging de trein in volle vaart door. Afgelopen vrijdag werd namelijk de " ook Zij' campagne gelaunched in hotel Torarica. Het was vrij goed georganiseerd vond ik zelf, maar opvallend was wel dat ik geen vertegenwoordiger van St. Projekta erbij kon waarnemen. Vreemd, aangezien zij jaren geleden de eerste echte sterke campagne hadden opgezet om te stemmen op een vrouw. Maar goed, ik hoop dat ik me vergist heb dat ze er niet bij waren, want bij een dergelijke activiteit en streven is echt iedereen nodig.
Ik mocht plaatsnemen op een van de gereserveerde plaatsen en bevond me in goed gezelschap van Mw. Ruth Wijdenbosch en Noreen Cheung. Het gesprek met Noreen verschafte mij meer duidelijkheid in het effect van en de reaktie op mijn spreekbeurt enige weken geleden in New York vanuit onze DNA leden. Het bleek dat het niet onopgemerkt aan hen voorbij was gegaan en verschafte mij de gelegenheid om Noreen aan te geven dat Surinamers die het land kwalitatief goed uitdragen kamerbreed ondersteund dienen te worden; iets wat zij overigens ondersteunde. Zij is ook de enige parlementarier die mij direkt felicitaties stuurde. We spraken ook nog over de concept wet op dierenbescherming waar vreemd genoeg gezelschapsdieren geen plaats in hebben. Ik ben razend benieuwd naar de inhoud. Het meest schrijnende dierenleed is namelijk dat van vooral zwerfhonden en katten, maar ook die een thuis hebben, maar daar mishandeld en verwaarloosd worden. Vreemd dat dat geen plaats heeft gevonden in deze wet. Ik barstte in lachen uit toen Noreen me zei dat men al de opmerking had gemaakt naar haar dat dieren niet stemmen! Over visie in ons parlement gesproken.

Ruth Wijdenbosch en ik waren het over eens dat de gestelde 30% als streven in de 'ook Zij' campagne in feite achterhaald is; het moet echt gesteld worden op 50/50. Uit de gepresenteerde cijfers bleek overigens ook dat ressort raden en distrikstraden reeds de 30% gepasseerd zijn. In politieke zin, is het dus de DNA waar we schandelijk in de minderheid zijn. Onze jongeren voorzitter die er ook was vond het een goede ervaring en ik gaf haar, met haar instemming, gelijk op voor de trainingen die vanuit de DNA zullen aanvangen binnenkort. In het interview dat ik nadien deed gaf ik ook aan hoe belangrijk ik het vind dat elke vrouw haar stem vindt en leert die te gebruiken, het heeft niets te maken met partij politiek, het heeft te maken met duurzame ontwikkeling.

Na het evenement vertrokken Rudie en ik, die al die tijd in de lobby had gewacht, naar het huwelijk van de zoon van mijn oude collega, Johannes Legiman. Het was even wachten buiten in een steeds langer wordende rij bij aankomst. Het bleek dat de MC had besloten dat tijdens de speeches er geen mensen naar binnen mochten komen. Ik weet niet als dat zo een slim besluit was, maar goed, na enige tijd traden we binnen. Na het feliciteren werden we naar de speciaal voor ons gereserveerde stoelen geleid en hadden voor de rest van de avond een goed zicht op de aktiviteiten en de rest van de gasten. Het was ook een goede gelegenheid om even bij te praten met mijn goede vriend, Ambassadeur Nur Rahardjo evenals met nieuwe politieke combinatie genoten die ook tot de genodigden behoorden. Moe maar voldaan vertrokken Rudie en ik rond 11 uur naar huis. De bruidstaart was weliswaar nog niet aangesneden, maar we waren echt 'op' en gingen er dus vandoor. Jammer, want de taart zag er heel smakelijk uit!

Finding my voice

Maar we moesten wel weg, want gisteren moest ik vroeg op, om voor te bereiden om naar Nickerie te vertrekken. Gisteren hadden we namelijk een kerninstallatie vergadering in Nickerie. Ik ging erheen in 1 auto met Kurt en Sudesh. De rit van rond de 2-2.5 uur verliep veilig, ondanks de vrij slechte weg, en na aankomst meldden we ons bij Winston die reeds eerder op de ochtend erheen was gegaan. Na een koffie begonnen we aan ons eerste bezoek aan een jarige, waar we de gelegenheid hadden met enkele notabelen uit het distrikt in informele sfeer van gedachten te wisselen. Daarna vertrokken we naar een andere familie die ons voor de lunch had uitgenodigd. De roti met doks was ronduit geweldig en het speet me even dat ik niet over 4 magen beschikte! Na deze maaltijd sloeg de vermoeidheid bij ons allen even toe. Maar omdat we niet van plan waren te overnachten, hadden we geen kamers gereserveerd. Gelukkig, was er Jairam en konden we in zijn huis wat bij komen. Nadat we neergestreken waren op het grote balkon, sneuvelden de koekjes en zoutjes en kwamen de toris. Van politiek tot aan prive, allerlei familieverhalen werden opgehaald. We lachten wat af en de sfeer was heerlijk ontspannen. Een half uurtje voor de vergadering, fristen we ons even op en gingen richting lokatie.

Dat was een kleine puzzel, maar aangezien we het smiddags al even hadden verkend, vonden we het toch vrij snel. De vergadering was goed. Nog geen 5 minuten voor mijn spreekbeurt was ik niet zeker wat ik aan de mensen zou moeten voorhouden. Er waren veel jongeren onder en vrouwen. Doch toen ik achter de mike stond, herontdekte ik mijn sprekerskunst en kwamen de woorden er vrij vlot uit. Ik benadrukte het belang van de participatie van onze partij in het huidig verbond. Ik wees de aanwezigen erop dat wij het geweten vormen in de politiek en dat de kracht van dat geweten van hun ondersteuning zal afhangen. De verantwoordelijkheid om verandering te brengen is niet alleen bij mij, de voorzitter en bestuursleden maar bij iedereen, man, vrouw, jongen, meisje, oud en jong. Ook het belang van goed en bereikbaar onderwijs en hoe wij daar invulling aan willen geven was onderdeel van mijn toespraak. De overige toespraken waren in dezelfde trant met aanvulling met andere issues en een diepere uitleg door de voorzitter aangaade de getekende intentieverklaring. Na de vragenronde en de instelling van de kern, maakte ik een babbeltje met enkele van de aanwezigen.

 Er is nog steeds veel angsten onder de mensen om hun baan te verliezen. Je ziet dat het faciliterings systeem van de politiek van mensen bij de overheid ons land dubbel en dwars schade berokkent. Ten eerste worden veelal ondeskundigen geplaatst die dan niet presteren maar wel kosten en ten tweede is de vrijheid van de mensen, de vrije meningsuiting hierdoor ernstig beknot.
De gastheer was net die dag weer grootvader geworden en dus werd er whiskey geschonken. Niet mijn drankje, maar ik dacht ik laat me niet buitenspel zetten hierdoor en liet een klein beetje toe in mijn met water gevulde beker, zo deed ik mee aan de toast van de heren. Ja, ik was wederom de enige vrouw in het gezelschap. haha.

Leren, leren, leren

We keerden gisteravond gelijk terug naar huis en zo was ik tegen 2 uur in de ochtend thuis. Doodmoe en uitgeput. Ik ging gelijk slapen. Todd had me stevig omhelsd met zijn beide poten toen Rudie met me naar boven liep. Vanmorgen werd ik even wakker om te eten, Rudie had al een heerlijk eitje voor me gebakken en viel toen weer in slaap. Nu ben ik vrij goed uitgerust. Ik luisterde naar een actualiteiten programma dat elke zondag komt en waar wederom alleen heren in aan het woord waren, en moest wel mijn hoofd schudden bij de reakties op het initiatief voor meer vrouwen in besluitvorming. Het was ook een leerles voor mij toen een politicus daar te gast, de indruk wekte alsof zijn politieke partij het vrouwen aspect binnen de nieuwe combinatie trekt, terwijl er op dat vlak nog nooit een initiatief van hen uit is gelanceerd binnen de commissie. Initiatieven door mij en anderen genomen worden wel ondersteund, ja, maar het is niet omgekeerd. Maar goed, dat is de steep learning curve die ik waarschijnlijk nog te gaan hebt binnen dit gezelschap.
Ik ga het hierbij laten. Ik wil tegen 5 uur nog even uitrijden om ma te gaan zien.
Morgen begint een nieuwe week en die zal zeker weer genoeg leermomenten, schittermomenten en overdenk momenten in zich herbergen.
Fijne Zondag!

Achter de tafel tijdens de wijkvergadering in Nickerie

En de race begint.......

Vieren, rouwen en luisteren

Wat een dag was het gisteren. Een voorloper waarschijnlijk van wat komen gaat. Al vroeg 'smorgens moesten we het huis uit. We, want ik heb mijn auto nog niet terug van de garage en dus moet Rudie mij overal heenbrengen. Een extra belasting voor hem, maar eentje die hij vaker met plezier uitvoert. De verkeersdrukte bij ons in de omgeving is de laatste jaren ook steeds ergere vormen gaan aannemen, dus als je nauwelijks uit huis bent sta je al in de file. Van mijn huis naar de eerste rotonde neemt gewoon 20 minuten, terwijl het gewoonlijk niet meer dan 5 minuten duurt.  Maar goed, mentaal ben ik daarop voorbereid, dus ik ben geen slachtoffer meer van knarsetanden en tjoeris.

Op weg

Vroeg uit huis en Todd die ons nakeek met een frons op zijn gezicht. ik had me voor de gelegenheid helemaal in rood gestoken. Het is altijd mijn favoriete kleur geweest en op een dag als deze vond ik het een goede kleur om de energie, dynamiek in leiderschap en liefde waarmee we de strijd ingaan te reflecteren.  Onderweg haalden we nog Mireille op, de voorzitter van het Vrouwen Forum, en ik informeerde haar dat ik haar naam had opgegeven om te helpen met protocol. Ik was namelijk de vorige avond plots overvallen met dat verzoek en gezien haar ervaring daarmee, had ik dus gekozen haar voor te dragen. Op lokatie aangekomen bleek dat er nog veel moest gebeuren. Ik concentreerde me op het belangrijkste voor mij en dat was goede plaatsen afdwingen voor de vrouwen in de hoogste functies van de partijen, zodat zij goed zichtbaar waren. Want hoewel een vrouw belast was met protocol, kon daar niet op gerekend worden. De strijd was snel beslecht en ik legde beslag op twee stoelen op de voorste rij voor mij en mw. Ruth Wijdenbosch. Ook mijn commissiegenote vond een goede plaats op de derde rij, evenals Mireille. Aanvoelende dat de organisatie wel wat hulp kon  gebruiken, herinnerde ik hen aan de Surinaamse vlag die nog ontbrak. Het geheel was op tijd klaar voor de aanvang, doch vanwege de late aankomst van een van de voorzitters begonnen we dus toch een kwartier later. Het verliep allemaal vlot. De zaal was bomvol! De sfeer zat erin en ik denk dat de pers ook onder de indruk was; tenminste er waren geen onverwachte, diepte of strikvragen vanuit hun.

Rouwvisite

Na het evenement haastte ik mij naar huis met Rudie. Arme vent, hij had honger en wilde ergens stoppen om te eten, maar ik zei hem dat het absoluut niet kon, ik moest snel naar huis, want ik zou door de voorzitter, Winston, worden opgehaald om onze condoleances te gaan aanbieden en afscheid te nemen van ons districtraadslid in Wanica die dinsdagochtend plots was overleden. Rudie knabbelde dus maar op een visbal die hij had gekocht en we gingen snel richting huis. Daar verkleedde ik me van knalrood naar stemmig zwart en blauw. Toen Winston en ik aankwamen bij het huis van de overledene was het er al helemaal vol. We werden naar binnengeleid, namen afscheid, condoleerden de familie en namen plaats op de ons toegewezen stoelen. Kort daarop moest Winston zich richten tot de aanwezigen met woorden van troost en het gemis dat wij allen , ook de partij, zullen voelen met dit heengaan. De Pandit  zette zijn dienst  voort.

Voortbestaan

Het is wel grappig de gedachten die door mensen hun hoofd gaan bij zo een begrafenis. Een daarvan was een van de aanwezige ressortraadsleden van ons die mij aangaf dat deze overledene tenminste een zoon had, die weer twee zoons heeft, dus hij leeft voort. Maar hijzelf heeft weliswaar een zoon, maar die heeft geen kinderen. zijn zorg is dus als hij wel zal voort leven na zijn heengaan. Dit zijn de gedachten die zo typerend en verklaren zijn voor andere handelingen die onderdeel uitmaken van cultuur. Het is iets dat me altijd intrigeert en interressseert. Na een uurtje was het geheel voorbij en Winston zette me thuis af. Aangezien Rudie nog steeds niet gegeten had en ik overigens ook niet, besloten hij en ik weer uit te rijden om eten te gaan halen. We namen Todd mee. Dat vond onze bijzondere hond heel fijn. Vanuit zijn goede en strategische positie op de achterbank loert en beblaft hij elke hond die hij langs de weg waarneemt.

Eenmaal thuis aangekomen en gegeten hebbende, was er even tijd om een beetje uit te rusten. Voor zessen gingen we namelijk weer uit huis. Dit keer richting Congreshal, waar ik de voorzitter vertegenwoordigde bij een discussieavond van de Youth Democracy Unit. Daar aangekomen viel me wederom op, iets dat me altijd stoort, het amateuristische in organisatie. Ik moet zeggen ik was niet echt onder de indruk van het geheel. De toespraken waren niet inspirerend en de geselecteerde personen kwamen allen voort uit een bepaald politiek kamp. Nog erger vond ik dat de voorzitter van het parlement aangekondigd als zodanig, het nodig had gevonden in partijkleur te verschijnen. Dit zijn zaken die voor mij onkan zijn. Wanneer je een activiteit presenteert die het imago moet hebben van nationaal en voor iedereen bestemd te zijn,  dan verschijn je als leiding niet in de partijkleur, maar goed dat is mijn mening. Hoewel ik niet tot het einde van het geheel bleef, was het wel goed om enkele goede gesprekken te voeren o.a. met twee vrouwen over politieke participatie en de noodzaak daartoe. De jongeren die mij hadden aangegeven dat zij wilden meedoen, waren voor 25% aanwezig. Blijkbaar hadden andere politieke partijen dit evenement gezien als een gelegenheid om propaganda te maken en hadden jongeren compleet in politieke kleuren en truitjes geparkeerd in de zaal. Ik vind het allemaal zo misplaatst en het is vreemd dat men niet beseft dat dit een van de eerste standaarden zoals gisteren zelf door de organisatie aangegeven van onafhankelijk denken te grabbel gooit. Maar goed dat is weer dus mijn mening.

Ik bleef dus niet tot het einde, want tegen half negen was de panel discussie nog niet eens van start gegaan. Ik besloot te vertrekken, want het geheel had geen sfeer, ik had reeds gezien dat het eigenlijk gemonopoliseerd werd door de NDP en DOE en dat deze overschaduwing het hele doel te gronde richte. Bovendien waren wij al de hele dag op de been geweest  en kon ik een avondje goede nachtrust goed gebruiken.

Indrukken, reflectie en afstemming

Vandaag is er weer voldoende te doen.Morgen gaan we naar Nickerie en ik moet dat nog even weer checken dat alles goed loopt. Vanavond is er weer een ander evenement: de launch van een initiatief voor meer vrouwen in leiderschap. En o ja, straks heb ik Hindi les, dat heb ik weer twee weken gemist.
Een dag zoals gisteren voorziet je van zoveel indrukken, momenten voor reflectie en momenten voor afstemming. Bijvoorbeeld toen de telefoon van een lid van de media overging tijdens de persconferentie en zijn ringtone de stem van de huidige president bleek te zijn. Ik vond dat zo tekenend en karakteriserend voor een persoon die zou moeten doorgaan voor het geweten van de maatschappij. Dus niet! Want als je de hele dag vergast wil worden op de stem van de president, dan ben je naar mijn gevoel niet meer in staat tot het vormen van een objectief oordeel. Het is nimmer in me opgekomen om de stem van wie dan ook te maken tot mijn ringtone. Evenals het verschijnen en inrichten van mijn huis, kledingkast en al mijn andere gebruiksvoorwerpen in de kleur van de partij. Het geeft allemaal naar mijn gevoel indicaties van verlies van de eigen identiteit en het gebrek aan kritisch analytisch vermogen. En dit vanuit een partij die zich juist bedient van termen zoals eigen identiteit en baas in eigen huis. Een ander moment was toen ik met  Winston kon afstemmen en hem informeren over het reilen en zeilen in de partij en de wensen en grieven bij bestuursleden. Vanwege onze drukke schemas zijn er niet voldoende formele afstemmingsmomenten, elk informeel moment moet dus aangegrepen worden. Reflectie volgde tijdens de ondertekening van de intentieverklaring en terwijl ik thuis op mijn favoriete bank een beetje lag bij te komen. Ik ben nu meer en meer in staat de rol van ons als partij te zien binnen het geheel. We moeten aan de slag en het vormgeven en uiten. Dat zal vanaf de komende week gebeuren. En dan mijn broer, mijn wijze broer, die mij altijd een sms of telefoontje stuurt op beslissende momenten in mijn carriere en leven. Ook dat ontbrak niet gisteren, en dan staat hij versteld dat ik naar hem luister. In deze wereld waarin ik leef en beweeg kun je niet voort zonder vertrouwenspersonen die niet zeggen wat je wilt horen, maar wel wat je moet weten! Ik ben dankbaar voor die kleine groep die mij daarvan voorziet. Ik ben vandaag begonnen zoals ik gisteren eindigde, met het lezen van een deel uit een goed boek dat ik tijdens mijn laatste bezoek aan New York kocht: "How Remarkable Women Lead". Het is ontzettend goed geschreven en op elke pagina herken ik wel wat van mezelf.
Goed, ik laat het hierbij en ga verder met de dag inhoud geven. Ik heb net mijn auto teruggekregen en Todd heeft het indringend geinspecteerd, hij is mijn K-9!

Ontmoeting met de pers in Marriott op 29 mei 2014: Ondertekening Intentieverklaring.

De kunst van het overeind blijven

All good things come to an end: zaterdagse gedachten.

Terwijl ik hier zit ergens in Harlem en naar buiten kijk, bedenk ik dat ik misschien nu wel iets beters me mijn tijd zou kunnen doen. Shoppen voor de laatste dingen die ik echt moet hebben of gezellig in de kamer zitten naar tv kijken met die heerlijke grote koffie naast me waar ik deze week toch aardig aan gewend ben geraakt.
Ik kijk naar buiten en zie zoveel verschillende mensen. Het obesity probleem is op niet te ontkennen wijze zichtbaar. Maar ook een zeer opgewonden hond liep langs en een man met een veer in zijn hoed. En intussen hoor ik de vrolijke muziek waarop de jongeren zich amuseren en die ook mij tot bewegen verleidt, al is het alleen mijn hoofd of benen die bewegen. Troy rent rond om erop toe te zien dat alles goed gaat en ik kan me daar heel goed bij voorstellen hoe hij zich voelt. Ik zag net in het echt NY PD die ik over het algemeen op televisie volg en ze zagen er natuurlijk veel minder glamorous uit, maar nog steeds veel beter uitgerust dan onze eigen zonen van Hermandad. Ik sprak met een GCIMUN staff member die verantwoordelijk was voor logistiek en die het eigenlijk nog is, want ze moet vanavond nog steeds werken. Ze is van Texas, van Pakistaanse afkomst, maar je zou het niet zeggen als je luistert naar hoe ze praat. Ze doet heel wat vrijwilligers werk, gaat naar dental college in de fall en zal haar studie voortzetten in de public health sector. En ze was toch zo geinspireerd met hetgeen ik presenteerde tijdens de opening. Het is zo goed en rewarding te horen van deze gedreven jonge mensen dat ik hen heb kunnen inspireren. Ik denk dat zij veel betere leiders zullen worden dan wij nu zijn. Ze vond het vooral indrukwekkend dat ik ambassadeur ben geweest maar me als een gewoon mens gedraag en niet allerlei hoogdravend protocol van hen eis. Ik zou het niet anders willen. Er is een plaats voor alles. Het feest is nu net voor geopend verklaard. Morgen vertrek ik weer en de dagen zijn toch zo super snel voorbij gegaan. Ik hoop dat we, Rudie en ik, genoeg spareen om er voor vakantie te komen. Een weekje is voldoende.

Gisteravond had ik een heel leuke en onverwachte 'get together' met mijn studie vriendinnen van Diplo. Fran, Arijetta en ik hebben flink wat afgebabbeld over hoe het ons is vergaan in de afgelopen zes jaar. Fran zit op de missie van haar land bij de UN en Arijetta heeft een temporary assignment hier van de vredestroepen. Het was zo leuk en deed ons beseffen hoe klein de wereld is en dat de eens ontstane band grenzen en tijd over leeft. We zijn allemaal benieuwd waar we elkaar de volgende keer tegen het lijf zullen lopen. We will see...

Na mijn mislukte poging gisteren om naar de Empire State Building te gaan was ik zeer succesvol vandaag. Je kon het ook niet missen want in tegenstelling tot gisteren was het er nu zeer druk. Vanaf het moment dat ik in de rij ging staan voor een ticket tot aan het moment dat ik in de eerste lift naar de 80ste floor stapte duurde het zeker 45 minuut. Voor ik op de 86ste verdieping aankwam, was er al haast een uur voorbij. Maar het was zeer rewarding. Het uitzicht op de 86ste was fantastisch en het was helemaal geweldig vanaf de 102 floor. Ik ben nu dus lid van special club van de visitors van de 102 floor! 

Back home and on the go!

Nu terug thuis was er niet veel tijd om lang stil te staan bij de ervaring in New York. Het nieuws is gedeeld met de media en hoewel niet allemaal het nieuwswaardig genoeg vonden, waren er voldoende die het wel plaatsten. Het belangrijkste dat ik eruit heb gehaald voor mezelf is de recharge met energie en geloof en commitment in dat de ommekeer kan en moet komen en wat mijn rol daarin zal moeten zijn! En voor die rol om zich te openbaren is het nu hoogtijd. Het is minder dan een jaar voor de verkiezingen. Er zijn bijzondere gebeurtenissen op agenda. We tekenen de intentieverklaring voor de giganten samenwerking binnen twee dagen en er moet nog een heleboel gebeuren. Communicatie met de interne structuren in deze is van groot belang, maar ook de wijze waarop we het verklaren naar de omgeving. Er zijn veel vragen en dat is begrijpelijk. Ik moet toegeven dat ik ze zelf ook heb gehad en misschien nog zelfs een beetje heb. Het heeft tijd genomen en zal tijd blijven nemen om op volwassen wijze de strategische plaatsing van mezelf en de partij uit te  laten kristalliseren. Nu zie ik het al een beetje: DA91 is het geweten in deze combinatie, dat waren we al en dat blijven we! Nu meer dan ooit! Onze strijd tegen corruptie gaan onverstoord verder evenals onze inzet voor meer vrouwen in de politieke leiding en uitvoering van het land. We zullen hierin een voorhoederol moeten opeisen en invullen. Ik wil die leider zijn waar de jongeren hun idealen in gestalte zien krijgen. Dat is wat ik zocht toen ik jong was en dat is wat mijn reden was voor toetreding tot de politiek. Nu is het moment om dat gestalte te geven, nog sterker dan ooit tevoren!
Goede gesprekken, zoals ik die vanmorgen had met Hennah en Frank, zijn motiverend en richting gevend en dat helpt ontzettend! We zijn bezig met een projektje vorm te geven om de positie en rol van vrouwen en deze kritisch ter hand te nemen. Ik moet daarvoor nog het nodige voorwerk doen, maar het gesprek van hedenmorgen leverde alvast weer wat handvaten. 

In de startblokken

 Minder dan een jaar voor de verkiezingen moet de motor nu echt op volle toeren gaan draaien. Mijn agenda is elke dag vol en als er een foutje insluipt kan dat voor veel stress zorgdragen. Het zou natuurlijk beter gaan als ik assistentie had vanaf nu, maar dat zit er nog even niet in. Voor vandaag alleen moest ik al twee afspraken verschuiven, vanwege een sterfgeval van een bestuurslid, want ik moet persoonlijk langsgaan bij de familie om mijn medeleven te betuigen. Een andere afspraak moest wijken voor een spoedbestuursvergadering die ik waarschijnlijk zelf moet voorzitten. En daar ik gisteren ook al vanwege afspraken niet kon gaan lopen, moet dat vandaag echt gebeuren! Gelukkig is de trimbaan vlak voor het partijcentrum, dus doe ik dat lopen eerst en steek dan over naar het partijkantoor. Ze moeten maar genoegen nemen met een vergader voorzitter in joggingpak.haha. Ik heb ook nog gauw een afspraak gemaakt met de kapster voor morgen, want in alle drukte schieten vaker mijn persoonlijke behoeftes erbij in. Ik laat het voorlopig hierbij. Voor zij die het nog niet hebben gelezen, mijn speech in de UN kun je lezen via deze link: http://da91.org/ Ik haal er zelf de broodnodige inspiratie en motivatie uit. Nu even verder met vormgeven van de nabije en verre toekomst!

The city that never sleeps...

Check that wish! Daar zit ik dan met mijn superhete koffie, large natuurlijk, in de hand op mijn eerste ochtend in New York City. Een bezoek aan deze stad is al sinds jaren op mijn wish list, maar nu compleet onverwacht ben ik er. Ik moet eerlijk toegeven dat het immense karakter van deze stad wel indruk op me maakt. Het brengt ook herinneringen bij me zoals die van 09/11, nu ben ik daar waar dat vreselijke gebeuren plaats had. Maar tegelijkertijd is alles zo levendig om me heen dat die gedachten gauw plaats maakt voor dromen, ideeen, wensen en nieuwsgierigheid. Op deze momenten wens ik dat ik financieel heel rijk was en Rudie, mijn moeder of mijn broers had kunnen meenemen. Konden we samen op avontuur. Maar ik ben hier niet om op avontuur te gaan. Ik ben er op uitnodiging van de UN Foundation. Ik ben gevraagd om een toespraak te verzorgen bij de opening van de UN Global Model International Classrooms. Ik hoop dat ik dat goed heb geschreven. Er komen 1700 studenten uit 120 landen in de wereld en die zullen zich buigen over verschillende issues die onze wereld vandaag de dag bezig houden. Naast de openings toespraak, die overigens plaatsvindt in de General Assembly hall van de UN, ben ik ook de keynote bij de special committee on women in politics and governance. Ik hoop dat mijn boodschap motiverend en inspirerend genoeg zal zijn voor deze jonge toekomstige leiders van onze wereld. Na de voorbespreking vandaag op kantoor van de UN Foundation zal ik aanvangen met het uitschrijven. Maar goed dat is later zaak, nu geniet ik van mijn koffie en die is jammer genoeg bijna op. Het is heerlijk om even te relaxen in een comfortabele huiselijke omgeving, want dat biedt de Grand Hyatt zeker, na de vele uren durende reis. En wat een reis was het. ".........................................................." 23A?? Gebrek aan slaap is waarschijnlijk geen van ons die vaker op reis gaan vreemd. Voor de vlucht naar Trinidad met Caribbean Airlines, moest ik om 01.00 uur in de ochtend uit bed. Aangezien ik niet over een ticket beschikte en die op de luchthaven zou moeten krijgen, wilde ik er vroeg zijn. Dus 01.00 uur op, om er om 03.00 uur te zijn. Na ampertjes 3 uren slaap was ik op en om 3.00 uur stond ik bij de balie en werd gerustgesteld door de dame die daar dienst had dat alles ok was, mijn baggage werd ingechecked tot New York en ik kreeg mijn instapkaarten, beide voor window seats zoals ik wenste. Goed he? Terwijl ik in de waiting room was ontdekten ook nog vrienden die dezelfde richting opgingen mijn aanwezigheid en dus was ik verzekerd van gezelschap, aanvulling op mijn afspraken agenda en waarschijnlijk vele onbevestigde vermoedens in politiek Surinsme. Want ja, hadden we deze trip tezamen vooraf afgesproken? Is het toeval? Hmm, maakt het alleen maar spannender! De vlucht naar Trinidad verliep vlot en ik had mijn window seat en de rest van de seats naast mij ter beschikking. Heerlijk. Tijdens het wachten op de aansluiting op Trinidad begon de vermoeidheid zich te tonen. It seemed like forever voor we vertrokken. Misschien ook dat er geen Internet was, want ik had dus geen vertier ;). Toen was het moment er, we konden instappen. Ik op weg naar seat 23A. Bij nadering zag ik dat mijn vrienden in de rij voor me zaten, en seat 23A.....daar zat ook iemand in. Een oude kerel met een vilt hoed en vergezeld van een vriend, die had zich zeer comfortabel gemaakt in mijn stoel, mijn 23A! Ik zei met mijn liefste stem en op meest beschaafde toon: sir, my seat number is 23A, so I guess you are in the wrong seat. Wel, Ik heb door de jaren heen vele reakties gehad op een dergelijke opmerking, maar deze die ik nu kreeg, sloeg alles. De kerel in kwestie keek mij met toegeknepen ogen aan, diepe rimpels ontstonden op zijn voorhoofd een hij had een blik alsof ik een taal sprak die nergens op deze wereld bekend was, en alsof stoelnummers hem zeer vreemd waren. Terwijl ik me af vroeg hoe dat te interpreteren, wees de vriend zeer beslist en gedecideerd naar de gangpad stoel en gebaarde dat ik daar zou moeten plaatsnemen. Ik herhaalde mijn opmerking en kreeg andermaal dezelfde reaktie. Het was zo komisch allemaal, dat ik gewoon begon te lachen. Ik keerde me naar mijn vrienden die alles volgden en ook al begonnen te lachen en vroeg als ik dan bij hen kon zitten. Lachend nam ik plaats bij hun en we waren het eens dat het geluk bij een ongeluk was dat de stoel bij hun nog vrij was. En daar was ik dubbel van overtuigd toen ik gaandeweg de vlucht de raspende snurkende geluiden hoorde die vanuit de rij achter ons kwamen. Ik heb gewoon toch altijd geluk...al lijkt het soms niet zo aan het begin. We hadden een goede gezellige vlucht, waarbij ik af en toe wel voelde alsof mijn ogen naar mijn slapen migreerden vanwege de slaap. Maar niet getreurd. In New York aangekomen, na het doorkomen van de rijen bij de immigratie, de baggageband, customs......was daar Troy! Na een stevige brasa begonnen we te babbelen, het leek alsof de 8 jaren dat we elkaar niet gezien hadden, 8 dagen waren. Carriere, vrienden, familie, dromen en idealen alles passeerde de revue. De wilde rit met de taxi ging haast geheel aan ons voorbij. Plots waren we daar...Grand Hyatt. En daar ben ik nu, goede nachtrust gehad, heerlijke koffie en nu ready to hit the streets. Later meer from The Big Apple!

ALL HANDS ON DECK!

Aan de juiste kant staan!

Een prachtige ochtend in Wanica. Vanmorgen vroeg hebben Rudie en ik Todd gebaad. Dat was nodig, maar toch wat meer, nadat wij hem gisteren uit de 'grang-grang' moesten tillen naast het kanaal. We deden het overigens met veel plezier, dat hondjetillen, want het was een grote opluchting hem terug te vinden. Toen we thuis kwamen van Saramacca gisteren sloeg de schrik ons om het hart. De gewoonlijke verwelkoming van Todd bij de poort bleef uit. Mijn hart stond stil. Wat was met onze trouwe viervoeter gebeurd? Op blote voeten haastte ik me over het erf, zoekend naar Todd. Geen spoor. Met de moed der wanhoop begon ik hem toen maar te roepen... en daar zag ik achter het hekwerk, naast de kreek, een rode glinstering en toen die oogjes met zoveel hoop erin. Ja we hadden hem gevonden. Nadat ik erheen was gesneld en mijn armen had gewrongen door het ijzerwerk, kon ik hem alvast vastpakken. Vereende krachten bleken nodig om hem te liften naar boven en over het hek te tillen en echt het was 'all hands on deck', want hij is echt wel rond de 20 kilos! Niemand zo blij als Todd dat hij weer de bekende grond onder de voeten had! En wij ook natuurlijk, want allerlei doemdenkbeelden waren reeds in ons opgekomen in de korte tijd dat we hem niet konden vinden. Vandaag zullen Rudie en ik ervoor zorgen dat het nooit meer mogelijk is voor hem om aan de verkeerde kant van de muur terecht te komen. We hebben al alle materiaal daarvoor in huis gehaald en doen het gelijk na het eten vanmiddag. Ja voorbereiding en uitvoeringsmethode hierbij zijn van groot belang.

Het Politiek Vaarwater

En dat brengt me gelijk op de politieke wederwaardigheden van de afgelopen week. Ik moet toegeven dat ik de afgelopen week meer dan daarvoor me heb gerealiseerd dat politicus zijn met het doel verbetering en verandering voor iedereen te bewerkstelligen geen eenvoudige taak is. De keuzes en overwegingen die gemaakt moeten worden, kunnen heel scherpe kanten hebben en je moet oppassen dat je jezelf niet in de vingers snijdt. Nu is het moment waarop je moet vaststellen waar je echt voor staat, hoe je het gaat bewerkstelligen, waar je de steun gaat vinden en tot hoever je bereid bent te gaan. Het is daadwerkelijk een jaar voor de verkiezingen en de contouren beginnen zich af te tekenenen.
De week begon met de begrotingsbehandeling. Vele parlementariers legden de vele corruptieve handelingen van deze regering bloot en dit werd bevestigd in het rapport van de Centrale Lands Accountants Dienst. Een beleid slechts gebaseerd op overtreding van elke wet en regelgeving, vriendjespolitiek en onverantwoord uitgaven beleid. De recent uitgezette Somohardjo van de Pertjajah Luhur maakte het allemaal nog interessanter door wat schandalen uit de doeken te doen en vergiffenis te vragen voor zijn stemgedrag tijdens de amnestie wetgevingswijziging. Ik denk dat weinigen het laatste erg serieus namen. Ik ook niet. Bovendien denk ik dat de tijd van excuses aanbieden en gezellig verdergaan voorbij hoort te zijn. Aan elke handeling zijn consequenties verbonden. Kijk maar naar de recente IDOS peiling, die zegt niets dat ik niet al wist. Het bevestigt wat ik al maanden middels gepubliceerde artikelen en afgestane interviews aangeef: het vertrouwen in de politiek is naar nul! De bal ligt op het veld van de politiek om dat vertrouwen te herstellen. De verkiezingen in 2015 vormen een unieke gelegenheid daarvoor.

Verdienen van het vertrouwen

En nu de bal op het veld van de politiek ligt, ligt het dus ook op mijn veld, zolang ik een rol wil spelen in de politiek en deze zie als een middel om verandering ten goede te brengen in deze samenleving. En dat is het nu juist, want als ik kijk naar de bewegingen om me heen, dan vraag ik me af, hoe ik in mijn eentje zorg kan dragen dat we op de goede weg gaan en blijven. Een simpel antwoord is dat ik het in mijn eentje niet zal kunnen, ik zal mezelf op de goede weg kunnen houden, maar niet het geheel daartoe kunnen bewegen. Wat heb ik ter beschikking om toch die zware taak voort te zetten? De partij DA91. Ik ben namelijk ondervoorzitter. Maar dat betekent wel dat iedereen die hetzelfde als mij wil, nu zijn/haar wil moet tonen om samen met mij, deze immense taak ten uitvoer te brengen. Het geweten moet prominent aanwezig zijn in de politiek om te voorkomen dat we vrolijk voortgaan op de weg van 'same old, same old'. Om te voorkomen dat we ons laten meeslepen in ongeconditioneerde scenarios die slechts tot doel hebben persoonlijke ambities van personen en partijbonzen te verwezenlijken. Als partij hebben we permanente belangen en geen permanente vrienden. Onze belangen zijn het bewerkstelligen van welvaart en welzijn voor iedereen middels een beleid gekarakteriseerd door sterke corruptiebestrijding, gelijke kansen voor iedereen en duurzame ontwikkeling. Maar hoe realistisch is dat te bewerkstelligen als je een minimale inspraak krijgt in een regering? Laat ons eerlijk zijn, buiten de regering is het nog minder mogelijk, want dan blijf je langs de kantlijn. Dus als dat duidelijk is, dan komen we al een stap verder. We moeten dus in de regering. Met ons huidig kiesstelsel zal geen enkele partij in staat zijn om een zodanige meerderheid te halen op DNA en Regionaal nivo om alleen een President te kiezen en regering te formeren.

Samenwerking moet dus!

 En als we de samenwerking voor de verkiezingen vorm geven, dan verkopen we in ieder geval geen kat in de zak! Wij weten waar we aan toe zijn en kunnen ons terdege daarop voorbereiden. Dat is toch te prefereren boven niet weten waar en hoe geleurd gaat worden met de verkregen zetels. Dat vind ik tenminste. Op basis waarvan moet de samenwerking zijn dan? Zoveel mogelijk op basis van gelijke principes en beleidsinzichten! Dat is vereiste nummer 1. Daarnaast moeten wij als partij ook voldoende groeimogelijkheden hebben, en dat betekent niets anders dan meer verkiesbare plaatsen! En dit in meerdere distrikten. Geen enkele partij groeit zonder meer verkiesbare plaatsen en willen wij iets betekenen en daadwerkelijk de rol van het geweten in de politiek vervullen dan moeten we sterker zijn binnen de coalitie. Dus als u GEWETEN wilt in de politiek, dan kiest u voor ons! Alle goede dingen bestaan uit drie en dus ook mijn vereisten voor samenwerking. Ten derde we moeten een goed wat in het engels genoemd wordt 'contingency plan' hebben.  Dat wil zeggen geen ruimte voor chantage, harde aanpak van corruptie en bewegingen daartoe en een beleidsuitvoering die gekarakteriseerd wordt door teamwork in belang van elke kiezer en toekomstige kiezer.
Om Operatie Schoon Schip een goede kans van slagen te geven is het noodzakelijk dat aan het roer een kapitein staat die niet chantabel is, die geen strafblad heeft en een daadwerkelijke bruggenbouwer is tussen allen hier op ons grondgebied en daarbuiten. Wie dat precies moet zijn staat nog niet vast, maar wat wel vast staat is wie het niet mag/kan zijn! De huidige president en alles wat zich om hem heen verzamelt mag nooit meer in een dergelijke positie verkeren!Dit zijn de enige voorwaarden voor een president van Suriname die van belang zijn voor succes van Suriname en alle Surinamers!
Suriname kan nimmer meer geofferd worden ter bescherming van de persoonlijke belangen van een toevallige president en internationale en nationale achteruitgang en verscheuring ondergaan vanwege het onbeholpen en onverantwoordelijk handelen van een groepje rovers en machtswellustelingen.
Daarnaast zijn politici in DNA en in de regering nodig die geen strafblad hebben en die een duidelijke bereidheid tonen om de nieuwe koers van eerlijk, transparant en modern beleid vorm te geven. Ik hoop dat u samen met mij zal stemmen voor personen die daar daadwerkelijk blijk van geven en het niet alleen met de mond beleiden, want tsjonge ik ril soms als ik bepaalde personen de woorden 'goed bestuur' en 'corruptie' in de mond hoor nemen. Dus let u op! Indien ik kandidaat ben voor wat dan ook zal ik u vooraf voorzien van een notariele akte met daarin vermeld alle bezit van mij en mijn echtgenoot. Dit zodat u het zelf kunt natrekken als ik verdacht rijker ben tijdens of na mijn ambtstermijn. Ik zal niet wachten tot een wet of regelgeving dat van mij vereist. Zij die u zullen aangeven dat zij daarop wachten, zoeken slechts een excuus om het niet te doen. Let u op!

Tijd om in te schepen!

Maar goed, over dit alles wil ik natuurlijk nog verder met u van gedachten wisselen. Ik zal de komende tijd mijn best doen om meerdere mensen actief te gaan ontmoeten en als ik bij u in de buurt bent, kunnen we nog meer hierover van gedachten wisselen. Nu ga ik even verder met mijn strategien uitwerken om Operatie Schoon Schip na mei 2015 in uitvoering te brengen en ik doe een beroep op ook u,  als  u dat nog niet heeft gedaan, om aan boord te komen om samen met mij het schip op koers te brengen en te houden!
ALL HANDS ON DECK!

Een bewogen week

Terwijl ik hier zit, achter mijn computer of zoals Rudie zegt voor mijn computer, zie ik in vogelvlucht de afgelopen periode weer aan me passeren. Het was echt een bewogen periode en hoewel het de Stille week hier ook onderdeel van was, was het allesbehalve stil in politiek Suriname. Het meest besprokene was wel de uitzetting van Pertjajah Luhur door de regeercoalite. Dit was niet geheel onverwacht, het gonsde er al maanden van dat zodra de begrotingsbehandelingen erdoorheen gejaagd waren, deze partij vaarwel gezegd zou worden. Dit als verkiezingsstunt naar de gemenschap, tenminste voor hen die er nog in tuinen. Maar er ging steeds weer iets mis met de begrotingsbehandeling en uiteindelijk had de baas geen geduld meer en wees PL de deur nog voor de begrotingsbehandeling begonnen was. Geschokt was ik niet. En ik denk dat de meeste Surinaamse kiezers er ook niet rouwig om waren; wat wel zielig aandeed was dat de president nu het idee wilde wekken dat hij een heldendaad had verricht. Hij die willens en wetens deze partij erbij had gehaald, neen, dat was wel even te gek voor woorden. Maar goed, er zullen zeker enkelingen zijn die daaruit zoveel genoegen hebben gehaald dat ze nachtjes lang niet kunnen slapen. PL moet nu maar kijken wat ze verder doet, als hij zo sterk is als hij zegt is dat toch zeker geen probleem. Hopelijk heeft de partij ook een wijze les geleerd uit deze hele ervaring, hoewel?

PASEN: OVERWINNEN VAN VERRAAD EN LAFHEID

Ik heb altijd van Kerst en Pasen gehouden. Hoewel Pasen het belangrijkste Christenfeest is, zet ik toch meestal meer tijd in de voorbereiding van Kerst, en ik denk de meeste mensen die ik ken. Wel vreemd he als je daarbij stilstaat. Maar wat nooit ontbreekt is de Paashaas en de Paaseieren. Die waren dit jaar extra duur. Toch kocht ik een grote zak van melkchocolade eitjes. Heerlijk! Goede Vrijdag was het idee om naar de dienst te gaan, maar nadat we Nathan, mijn neefje, in het hospitaal hadden bezocht, was ik niet zo enthousiast meer. Misschiein was ik ook gewoon lui. Nadat ik om 13.00 uur had gegeten, besloot ik niet te gaan naar de kerk en lekker thuis uitgebreid op de bank te blijven liggen. Deze dagen doen me echt goed wat rust betreft. Ik had intussen een Paasboodschap geschreven en deze weggestuurd.Ik schreef hem scherp, al zeg ik het zelf, maar ik vind het nodig dat iedereen een keer begrijpt waar we mee geconfronteerd worden en dat misleidend gescherm met het geloof, wat ronduit verdraaiing en misbruik van het geloof is, moet duidelijk zijn. Goed de boodschap was kort en krachtig. Aangezien het Goede Vrijdag was, besloot ik geen mensen te bellen. Ik had al een afspraak met me moeder om te gaan winkelen zaterdag. Dat werd even 'onderhandelen' want Rudie wilde naar Saramacca. We gingen dus smorgens naar Saramacca en smiddags winkelen en ma vond dat goed.

Saramacca in Charge

Op Saramacca is het altijd heerlijk, we hebben er de laatste tijd vaker over gesproken, als we het niet zouden moeten verkopen, maar Saramacca doet iets voor me, dat ik nergens anders ervaar. Mijn stress verdwijnt, heldere ideeen borrelen op in mij en ik voel me gewoon heerlijk vrij en" in charge". En dus ....neen voorlopig  verkopen we het niet. We waren er en aantal weekjes niet geweest, dus was er nogal wat wied te trekken en bomen schoon te maken. En de oogst....1 magere peper. Maar wel een heleboel bananen en bacoven. Genoeg voor Rudie om weer een ronde te maken langs alle familie en vrienden.
Al winkelend die middag met mijn moeder viel me op dat de prijzen van goederen echt wel omhoog zijn gegaan. Ondanks dat moet je je steeds aanpassen om nieuwe merken te gebruiken want om de een of andere reden is er nooit consistentie in de geimporteerde merken. Maar goed, het was wel gezellig en we genoten er beiden van denk ik.
Op zondag zouden we het paasmaal bij ma gebruiken en ik zou daar een speciale paascake voor maken, een van de reden dat ik inkopen was gaan doen zaterdag. Natuurlijk kwam er niets terecht van die hele paascake, geen tijd. Want zondagmorgen gingen we ook nog naar de kerk. Een leuke dienst met de zondagschool kinderen en de duidelijke boodschap van de dominee aan allen aanwezig dat het tijd is om ons te laten horen voor recht en rechtvaardigheid. Ik kan me vergissen, maar volgens ma, waren ze iets meer enthousiast bij het begroeten en zou dat misschien liggen aan mijn paasboodschap? Nou ja, het was goed om te zijn geweest. De middag brachten we door bij ma met heerlijke pom, aardappelsalade, ice-cream en cake. Ja, want hoewel de paascake niet meer was gelukt, was ik er toch in geslaagd om snel nog wat Brownies te maken, zeer tot plezier van Jayden. Natuurlijk was ook daar de politieke situatie onderwerp van gesprek met mijn broer Cliff. Er zullen nog veel vreemde dingen gebeuren zeiden we tegen elkaar.

Vertrouwen een schaars goed

Thuis wachtte Todd op ons, hij moest dringend eten. Nog voor het slapen gaan, bleken de vreemde dingen al te gebeuren, de nieuwe DC van Commewijne bleek een hoofdbestuurslid te zijn van de NPS. Paniek en ongeloof bij velen. Niet bij mij, ik verwacht dat in ieder van onze partijen we deze infiltranten hebben, die zullen pogen om in de meest cruciale en interne kringen van de partij te verkeren om zoveel mogelijk informatie tot zich te nemen en waar mogelijk ook de gang van zaken te beinvloeden. De vraag is natuurlijk blijf je open en transparant ook t.a.v. je" winning strategy" of moet je jezelf nu beschermen om dat alleen te delen met je geballoteerde inner-crowd? Lastige keuzes, maar je kan ook niet doen als een kip zonder kop. De huidige realiteit van onze maatschappij is dat velen hun principes, normen en waarden, gevoel van eigenwaarde en zelfrespect ernstig zijn verwaterd. Dat heeft gevolgen voor betrouwbaarheid en loyaliteit. Daar moeten we, en ik vooral, terdege rekening meehouden. Het zal allemaal blijken, dus daar hoeven we ons in ieder geval geen zorgen om te maken. En ik ontving reeds vanmorgen wat 'rook'signalen, dus ......spannende dingen staan te gebeuren.

Ik heb deze week ook voor het eerst filmpjes opgeload op youtube. Neemt ontzettend veel tijd en ik heb er nog een om op te laden, dat zal ik vandaag doen. Terwijl het upload zal ik mijn netwerk telefonisch onderhouden. Genoeg te doen dus. Deze week wordt weer een drukke week, want we gaan buiten de stad in het weekend, het tv programma moet gereed gemaakt worden voor uitzending en natuurlijk moet ik het dieet en de exercise weer ter hand nemen, want dat is de afgelopen weken wat op een zijspoor geraakt.Todd ligt heerlijk op balkon en ik luister naar de verschillende geluiden van de vogels die hier rondvliegen. Mijn huis is echt de heerlijkste plek. Rudie gaat naar de winkel en ik denk dat ik alvast een bad neem en dan kan de dag beginnen. Tweede Pasen 2014, wat zal deze dag ons brengen......nou in ieder geval een paasei, dat geef ik mezelf!

Talent en het juiste spoor

De tijd...

De dagen gaan zo snel voorbij, er zit weer een week op. De lastige griep is nog niet geweken, toen ik net dacht dat ik hem verslagen had, kwam hij met volle kracht terug. Nu loop ik al twee dagen met een sniffende, kriebelende neus. Maar dat mag de pret niet drukken toch. Na een flinke dosis vitamine C bruistablet, flink wat Hacks of Halls snoepjes, ben ik verzekerd dat het morgen over zal zijn. Vandaag ben ik de gehele ochtend bezig geweest met het proberen te vinden van een goede tune voor het filmpje dat ik over de Suriname Girls Summit van vorige week wil produceren. Echter zonder succes! Het is zo moeilijk tegenwoordig om een tune te downloaden en ik heb me maar voorgenomen om zodra ik op vakantie ga, weer een flinke dosis originele moderne muziek in te slaan. Ik druk me graag uit met muziek, maar tegenwoordig wordt dat je steeds moeilijker gemaakt online. En begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik tegen copyright ben, maar het moet wel redelijk en zinnig blijven. Ik heb daar ooit eerder al iets over geschreven.  Het ging toen over de brand tassen, die in Azie in grote hoeveelheden worden nagemaakt. Een jacht daarop maken vind ik onzinnig. Zuiver en alleen om het feit dat de mensen die de neps kopen, toch nooit in staat zouden zijn om de echte te kopen. Dus het is echt geen verlies aan inkomsten, zie het maar als een stukje Corporate Social Responsibility. Maar goed, wie weet dat als ik een van de ontwerpers was ik ook zo uit me vel zou springen en een heksenjacht beginnen. Maar goed, mijn filmpje is dus nog niet af, want ik heb niet die muziek die ik wilde hebben, dus....het duurt nog even. Ik moet mijn creatief talent aan het werk zetten denk ik.

Van student tot....

De afgelopen week herinnerde twee gebeurtenissen mij op zijn minst aan mijn studententijd. Het begon met het verzoek van twee studenten van het Lyceum om mij te interviewen over DA91 voor het vak Staatsinrichting. Ik wilde dus heel netjes een afspraak maken voor de komende week, vooral daar ik ook enigszins uitgeschakeld was door de griep. Paniek bij de studenten....want ze moeten het begin van de week al inleveren. Tsja, ik heb me dus maar toch bewogen naar het Partij Centrum om met hen te zitten gisteren en de vragen te beantwoorden. En natuurlijk heb ik ze erop gewezen dat het in hun belang is om voortaan als er interviews verbonden zijn aan werkstukken die lang vantevoren te maken. Maar deze studenten herinnerde mij ook aan hoe we zijn als we jong zijn, en hun kijk op de partij en de gewenste info is huiswerk voor mij voor de komende week. Ik vertrok na het gesprek met een gevoel van dankbaarheid hen te hebben gesproken.
Een ander was het bericht dat Suriname nu haar eerste vrouwelijke piloot heeft, Astrid Deira. Fantastisch! Astrid was gevraagd vorige week te gast te zijn bij de Suriname Girls Summit, maar haar werk liet dat jammer genoeg niet toe. Gisteren haalde ze het nieuws met een zeer inspirerende boodschap naar alle meisjes om te gaan voor hun dromen! Ik hoop dat alle meisjes van de Girls Summit dit hebben gehoord. Ik ken Astrid van heel lang geleden, in klasse 3B van de Christus Koningschool. Wanneer ik naar die foto van toen kijk, zie ik een heleboel vrouwen die op zijn minst een deuk hebben veroorzaakt en vaker zelfs verantwoordelijk zijn voor een breuk in dat glazen plafond.  en het mooie is ...we zijn nog niet klaar! Soms vraag ik me af, wat was de formule, wat heeft ons zo geraakt dat we zo gemotiveerd zijn geraakt om al onze talenten te ontwikkelen? Onze leerkrachten, onze omgeving, de wereld van toen?

Surinaamse standaarden?

De afgelopen week was ik te gast in het actualiteiten TV programma To The Point. We hebben het over van alles gehad, maar hoofdzakelijk over de noodzaak en het belang van een verhoogde participatie van vrouwen in leiderschapsrollen. Ook daar hadden we het over talent, talenten die iedere persoon uniek maken en een bijzondere gelegenheid bieden bij te dragen aan de ontwikkeling van ons Suriname. Een aspect binnen de ontwikkeling dat daarbij aan de orde kwam was die van het buitenlands beleid. Welke talenten zijn nodig om daarvoor succesvol ingezet te worden.
Voor Suriname kan het gelden als een moeilijke vraag maar misschien ook een heel gemakkelijke vandaag de dag. Tsja, want momenteel hoef je aan geen enkele voorwaarde te voldoen, geen enkele internationaal erkende voorwaarde. Voorwaarden zoals die gehanteerd worden door de meest toonaangevende landen en hun diplomatieke korpsen in de wereld. Neen, je hoeft waarschijnlijk alleen lid te zijn van een partij in de regering, en beloven dat je geen kritiek zult hebben op hetgeen er aan onzin aan instructies aan je wordt doorgegeven.
En als je geen instructies krijgt, moet je ook niet naar ze vragen, gewoon niets doen! Je bent daar nu eenmaal om te sparen voor je nieuwe auto als je terugkomt of om de studie van je kinderen door de staat te laten betalen. Neem me niet kwalijk dat ik er zo sarcastisch over ben. Het is omdat ik het heel erg vind, niet alleen om de schade die we dagelijks als land en samenleving lijden hierdoor, niet alleen omdat onze zuurverdiende belastinggelden gewoon verkwanseld worden met de betaling van deze salarissen, maar meer nog omdat ik weet dat we beter kunnen en beter moeten! Er zijn voldoende jonge Surinamers die kunnen en willen voldoen aan de eisen van een goed diplomaat: zoals talenkennis, sterk adaptatie vermogen, leiderschapsvaardigheden en management ervaring met verschillende internationale culturen, om slechts een paar te noemen. Ik zag het toch zelf bij het laatst georganiseerde klasje voor partijpolitieke rekruten, juist die enkelingen onder hen die het wel in zich hadden, zijn nimmer ingezet. De benoemingen gingen, op 1 enkele uitzondering na,  naar hen die sliepen in de zaal en hun algemene kennis thuis vergeten hadden. Als ik het voor het zeggen mocht hebben op Buza zou dat moeten veranderen. Elke Surinamer die voldoet aan de internationaal geldende normen en eisen zal uitgenodigd moeten worden om haar/zijn kunnen te tonen, om zo na selectie "the best of the best" eruit te halen, te trainen en in te zetten. Belangrijke issues van nationaal belang zullen een vast onderdeel in het curriculum moeten vormen zoals de kwestie Tigri. De Surinaamse diplomatie zal gekenmerkt worden door getalenteerde, vaardige diplomaten die van hun vak houden, het begrijpen en kundig uitvoering eraan geven in het belang van ons allen!

En zo..

Maar goed, als ik het voor het zeggen mocht hebben ooit, dan geef ik invulling aan Operatie Schoon Schip.
Het is zondag vandaag en ik moet nog een aantal zaken voor de komende week afronden en aangezien mijn griep nu eindelijk wijkt, zal ik dankbaar gebruik maken van de extra vrijgekomen energie en aan de slag gaan vol goede moed en met de beste intenties! En o ja , als je je afvraagt wat Operatie Schoon Schip is, dan voeg ik het hierbij nog even in. Lees het als je tijd hebt.
http://da91.org/index.php/actueel/16-operatie-schoon-schip

Politiek, Liefde en Geschiedenis

De klok tikt...

Het is weer een poos geleden van mijn laatste blog. Hoe snel kunnen de weken voorbijgaan. Het is heerlijk weer, en ik heb mijn liefde om buiten te zitten herontdekt. De schommel van pa kado gehad, draagt daar zeker aan bij.  Het is weer enige weken geleden dat ik mijn laatste posting deed. In die tijd is er veel gebeurt. Mijn galblaas werd verwijderd, maar laat me voorop stellen dat dat zeker geen gevolgen heeft voor mijn gave om mijn gal te spugen. Ik was gastspreker tijdens de Global Classrooms in New York. O ja, ik vierde ook mijn verjaardag, verzorgde het eerste televisie programma van de partij Info Echt, had een succesvolle ervaring met de Suriname Girls Summit, o ja, er was ook nog de installatie van een kern en eerder deze week was ik te gast in To The Point. Nu ik het zo opschrijf, besef ik dat ik niet mag klagen over mijn actief zijn. Natuurlijk had elk van deze activiteiten een of meerdere onvergetelijke momenten of lessen. Want, ik geloof er altijd in dat elke ervaring in dit leven je verrijking met kennis, ervaring en vaker nog drive om zaken te verbeteren en te veranderen. Ook nu heb ik dus mijn deel aan scholing in onze mastschappij niet gemist.  Maar laten we beginnen met de operatie van mijn echtgenoot, vier weken nadat ik zelf was geopereerd. 

Gezondheidszorg: een papierenwinkel

 Laat me voor op stellen dat er niets op te merken valt op onze chirurg en artsen noch de verpleegsters, fantastisch! Maar o mijn gunst voor je zaken rond zijn voor opname moet de papierenwinkel eerst gevoed worden. En dat is geen eenvoudige taak, elke instantie of persoon betrokken bij je behandeling moet een eigen garantie brief en die brief moet door drie ministeries getekend worden. Ik heb echt alle waardering voor het administratief personeel dat in staat is dit binnen enkele dagen te klaren. Eindelijk was dus het dossier aan garantie brieven in orde. Nu slechts wachten op de dag van opname, het is allemaal rond. Dat dachten we tenminste. Hoe anders bleek het toen we ons aanmeldden op de opnamedag. Ja, ondanks alles vantevoren was ingediend en verwacht werd georganiseerd was, bleek dat dus ietsje anders te gaan."Ja, u kunt wel recht hebben op die klasse, maar ja we hebben die niet beschikbaar. U moet dus een klasse lager en misschien dat u als er een kamer vrijkomt u verplaatst zou kunnen worden." 'Zou kunnen worden' mijn haren stonden recht overeind! "Zou kunnen", hoe kan je zo omgaan met het recht van iemand. Het automatisme waarmee dit gezegd wordt en het gevoel dat grenst aan overtuiging dat het normaal is en geen discussie behoeft als je iemand zijn recht ontneemt. Ik bedoel ja flexibiliteit kan er altijd zijn, maar zoals ik ook aan de verpleegsters uitlegde aantasting van het recht van de een leidt automatisch tot de aantasting van het recht van de ander. Want als iemand die in de eerste klas let liggen in de tweede klas wordt geplaatst gaat iemand van de tweede klas geplaatst worden in de derde klas en hij die in de derde klas moest die....verhuist naar de gang! Op dat moment drong het ook tot me door dat we in Suriname haast gewend zijn geraakt om het genot van ons recht op wat dan ook niet meer te zien als een recht maar een genoegen. Niet te zien als iets dat we moeten afdwingen, maar als iets dat we mogen afsmeken. Want als je het eist, dan ben je onredelijk! Laat mij dan maar onredelijk zijn, recht is recht! Want hoeveel blijft over van de rechtstaat als je als burger blij moet zijn als je mag gebruik maken van je recht? Dan is de dag niet ver meer dat je niet weet als je morgen in een rechtstaat opstaat of niet! Het enig verzet daartegen is steeds geen genoegen te nemen met minder dan je recht en anderen te geven waar ze recht op hebben, niet als een gunst, maar als je plicht! Ja de opname geschiedde dus in een klasse lager dan we recht hadden, want de optie om dan maar te vertrekken en een andere operatie afspraak te maken was niet redelijk. De kalender van de chirurg is namelijk vier weken vooruit al volgeboekt. Schrale troost was dat bleek dat we ons leed deelden met anderen die ook voor de haast onmogelijke keus gesteld waren, om indien ze zo graag van hun recht gebruik wilde maken, maar een andere dag terug te keren. Ja het is verwachtbaar dat haast iedereen, als het niet iedereen is, dan eieren voor zijn geld kiest en maar ligt op het aangeboden bed in de hoop zo snel mogelijk geopereerd te worden en als de wind zo gezwind weer terug te keren naar het heerlijk bed thuis. Gedeelde smart is halve smart en stelt ons in staat te lachen om het belachelijke van de situatie. Gelukkig verliepen alle andere processen en procedures goed en van de drie dagen dat hij doorbracht in de inrichting, had hij twee het genot van zijn klasserecht. Moeten we zeggen: Gelukkig of hij behoorde tot de gelukkigen. Moeten we er dankbaar voor zijn of moeten we zeggen aan de slag en laten we kijken en ernaar werken dat deze situaties niet meer voorkomen en dat elke Surinamer zonder twijfel gebruik kan maken van zijn of haar recht? Ik zeg het laatste: Aan de slag! Onderzoek en verbeter! Maar hoeveel kans is daarop als nu blijkt dat hoewel er vette premies uit onze salarissen worden ingehouden voor de ziektekosten verzekering, de beleidsmakers hebben besloten om de ziekenhuizen niet langer te betalen. Onze gezondheidszorg hangt aan een zijden draadje. Ziekenhuizen luidden de noodklok en de regering uit holle beloften voor het bouwen van nog meer ziekenhuizen, zijn we echt zo verstandelijk beperkt dat we daar in zullen trappen?! Hoe verantwoordelijk ben je als je gokt met de gezondheidszorg!

 Suriname, mijn geboorteland! 

Maar goed, laat mij over wat vrolijker dingen schrijven. Vanaf ik klein ben ken ik momenten waarbij bepaalde figuren mij en mensen als mij, het Surinamer zijn miskennen. Niets is echter minder waar! Mijn stamboom onderzoek toont aan dat ik, mijn familie, er al vele eeuwen ben, veel langer dan die enkelingen die willen doen alsof dit land van hun alleen is. Het begon met Jaime del Castilho ergens  eind 1600. Mijn voorouders zijn dus rond de 375 jaar geleden reeds hier neergestreken en hoewel velen door de eeuwen heen door zijn getrokken naar andere gebieden in deze wereld, zijn we nog steeds hier.  Wat een geschiedenis om het allemaal te herontdekken. Ik heb me al zolang voorgenomen om die historie eens goed te gaan opzoeken en optekenen, maar jammer genoeg nog geen tijd gevonden ervoor. Ja, ik weet het, ik moet de tijd gewoon maken. In die 375 jaar hebben wij rijkdom en armoede gekend, vreugde en verraad. Veel lessen om te leren denk ik zo. En als ik eraan denk dat dit slechts om 1 tak van mijn oorsprong gaat, dan besef ik andermaal hoe bijzonder het leven wel is. Maar goed, een ding staat vast, niemand kan mij met enig realiteitsbesef vragen als ik wel een echte Surinamer ben. De komst van mijn voorouders is verantwoordelijk geweest voor de komst van een ander deel van mijn voorouders en de voorouders van anderen. Zonder de een was de ander niet, dat is voor mij de belangrijkste les! Ons heden en onze toekomst zijn de som van ons gezamenlijk verleden en ieder van ons  zijn aanwezigheid hier vandaag is het gevolg van besluiten genomen door anderen in het verleden en daar kunnen we alleen maar dankbaar voor zijn!

Verder nog...

Laat mij ook nog even voor ik afsluit mijn bijzondere ervaring met jongeren in de afgelopen maand delen. Het begon met mijn keynote speech voor jongeren in de Global Classrooms in Manhattan, New York. Jongeren die zich nu al jonge leeftijd buigen over problemen en hindernissen waarmee hun leeftijdsgenoten in andere delen van de wereld worden geconfronteerd en die daar samen verandering in willen brengen. Ze voelen zich mede verantwoordelijk voor de verbetering van de wereld. Dan mijn discussie met een aantal jonge vrouwen, studenten die ik begeleid bij het schrijven van hun thesis, die dromen van een beleid dat gebaseerd is op eerlijkheid en rechtvaardigheid en inzet naar capaciteit. Die onderzoek doen naar allerhande zaken waarmee ze hopen een bijdrage te leveren aan die broodnodige verandering. En dan het afgelopen weekend de gedachtenwisseling met Surinaamse meisjes tussen de 13 en 18 jaar die allemaal ongeacht wat hun individuele droom, de wens te kennen geven om ondersteuning en verbetering te brengen voor die delen van onze samenleving die lijden. Ze willen president worden, forensisch onderzoeker, notaris, advocaat, rechter, accountant, mode ontwerpster en actrice, maar ook leerkracht en arts. Ze willen reizen naar verre landen, oude culturen bestuderen en zo bijdragen aan de kennis over zichzelf en allen die hier wonen om zo bij te dragen aan de realisatie van niet alleen hun droom, maar de droom van ons allen: WELVAART EN WELZIJN VOOR ONS ALLEN, NU EN IN DE TOEKOMST! Aan ons allen de opdracht hen die mogelijkheden op duurzame wijze te bieden! Ik ga aan de slag daarmee, en ik hoop u ook!