Talent en het juiste spoor

De tijd...

De dagen gaan zo snel voorbij, er zit weer een week op. De lastige griep is nog niet geweken, toen ik net dacht dat ik hem verslagen had, kwam hij met volle kracht terug. Nu loop ik al twee dagen met een sniffende, kriebelende neus. Maar dat mag de pret niet drukken toch. Na een flinke dosis vitamine C bruistablet, flink wat Hacks of Halls snoepjes, ben ik verzekerd dat het morgen over zal zijn. Vandaag ben ik de gehele ochtend bezig geweest met het proberen te vinden van een goede tune voor het filmpje dat ik over de Suriname Girls Summit van vorige week wil produceren. Echter zonder succes! Het is zo moeilijk tegenwoordig om een tune te downloaden en ik heb me maar voorgenomen om zodra ik op vakantie ga, weer een flinke dosis originele moderne muziek in te slaan. Ik druk me graag uit met muziek, maar tegenwoordig wordt dat je steeds moeilijker gemaakt online. En begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik tegen copyright ben, maar het moet wel redelijk en zinnig blijven. Ik heb daar ooit eerder al iets over geschreven.  Het ging toen over de brand tassen, die in Azie in grote hoeveelheden worden nagemaakt. Een jacht daarop maken vind ik onzinnig. Zuiver en alleen om het feit dat de mensen die de neps kopen, toch nooit in staat zouden zijn om de echte te kopen. Dus het is echt geen verlies aan inkomsten, zie het maar als een stukje Corporate Social Responsibility. Maar goed, wie weet dat als ik een van de ontwerpers was ik ook zo uit me vel zou springen en een heksenjacht beginnen. Maar goed, mijn filmpje is dus nog niet af, want ik heb niet die muziek die ik wilde hebben, dus....het duurt nog even. Ik moet mijn creatief talent aan het werk zetten denk ik.

Van student tot....

De afgelopen week herinnerde twee gebeurtenissen mij op zijn minst aan mijn studententijd. Het begon met het verzoek van twee studenten van het Lyceum om mij te interviewen over DA91 voor het vak Staatsinrichting. Ik wilde dus heel netjes een afspraak maken voor de komende week, vooral daar ik ook enigszins uitgeschakeld was door de griep. Paniek bij de studenten....want ze moeten het begin van de week al inleveren. Tsja, ik heb me dus maar toch bewogen naar het Partij Centrum om met hen te zitten gisteren en de vragen te beantwoorden. En natuurlijk heb ik ze erop gewezen dat het in hun belang is om voortaan als er interviews verbonden zijn aan werkstukken die lang vantevoren te maken. Maar deze studenten herinnerde mij ook aan hoe we zijn als we jong zijn, en hun kijk op de partij en de gewenste info is huiswerk voor mij voor de komende week. Ik vertrok na het gesprek met een gevoel van dankbaarheid hen te hebben gesproken.
Een ander was het bericht dat Suriname nu haar eerste vrouwelijke piloot heeft, Astrid Deira. Fantastisch! Astrid was gevraagd vorige week te gast te zijn bij de Suriname Girls Summit, maar haar werk liet dat jammer genoeg niet toe. Gisteren haalde ze het nieuws met een zeer inspirerende boodschap naar alle meisjes om te gaan voor hun dromen! Ik hoop dat alle meisjes van de Girls Summit dit hebben gehoord. Ik ken Astrid van heel lang geleden, in klasse 3B van de Christus Koningschool. Wanneer ik naar die foto van toen kijk, zie ik een heleboel vrouwen die op zijn minst een deuk hebben veroorzaakt en vaker zelfs verantwoordelijk zijn voor een breuk in dat glazen plafond.  en het mooie is ...we zijn nog niet klaar! Soms vraag ik me af, wat was de formule, wat heeft ons zo geraakt dat we zo gemotiveerd zijn geraakt om al onze talenten te ontwikkelen? Onze leerkrachten, onze omgeving, de wereld van toen?

Surinaamse standaarden?

De afgelopen week was ik te gast in het actualiteiten TV programma To The Point. We hebben het over van alles gehad, maar hoofdzakelijk over de noodzaak en het belang van een verhoogde participatie van vrouwen in leiderschapsrollen. Ook daar hadden we het over talent, talenten die iedere persoon uniek maken en een bijzondere gelegenheid bieden bij te dragen aan de ontwikkeling van ons Suriname. Een aspect binnen de ontwikkeling dat daarbij aan de orde kwam was die van het buitenlands beleid. Welke talenten zijn nodig om daarvoor succesvol ingezet te worden.
Voor Suriname kan het gelden als een moeilijke vraag maar misschien ook een heel gemakkelijke vandaag de dag. Tsja, want momenteel hoef je aan geen enkele voorwaarde te voldoen, geen enkele internationaal erkende voorwaarde. Voorwaarden zoals die gehanteerd worden door de meest toonaangevende landen en hun diplomatieke korpsen in de wereld. Neen, je hoeft waarschijnlijk alleen lid te zijn van een partij in de regering, en beloven dat je geen kritiek zult hebben op hetgeen er aan onzin aan instructies aan je wordt doorgegeven.
En als je geen instructies krijgt, moet je ook niet naar ze vragen, gewoon niets doen! Je bent daar nu eenmaal om te sparen voor je nieuwe auto als je terugkomt of om de studie van je kinderen door de staat te laten betalen. Neem me niet kwalijk dat ik er zo sarcastisch over ben. Het is omdat ik het heel erg vind, niet alleen om de schade die we dagelijks als land en samenleving lijden hierdoor, niet alleen omdat onze zuurverdiende belastinggelden gewoon verkwanseld worden met de betaling van deze salarissen, maar meer nog omdat ik weet dat we beter kunnen en beter moeten! Er zijn voldoende jonge Surinamers die kunnen en willen voldoen aan de eisen van een goed diplomaat: zoals talenkennis, sterk adaptatie vermogen, leiderschapsvaardigheden en management ervaring met verschillende internationale culturen, om slechts een paar te noemen. Ik zag het toch zelf bij het laatst georganiseerde klasje voor partijpolitieke rekruten, juist die enkelingen onder hen die het wel in zich hadden, zijn nimmer ingezet. De benoemingen gingen, op 1 enkele uitzondering na,  naar hen die sliepen in de zaal en hun algemene kennis thuis vergeten hadden. Als ik het voor het zeggen mocht hebben op Buza zou dat moeten veranderen. Elke Surinamer die voldoet aan de internationaal geldende normen en eisen zal uitgenodigd moeten worden om haar/zijn kunnen te tonen, om zo na selectie "the best of the best" eruit te halen, te trainen en in te zetten. Belangrijke issues van nationaal belang zullen een vast onderdeel in het curriculum moeten vormen zoals de kwestie Tigri. De Surinaamse diplomatie zal gekenmerkt worden door getalenteerde, vaardige diplomaten die van hun vak houden, het begrijpen en kundig uitvoering eraan geven in het belang van ons allen!

En zo..

Maar goed, als ik het voor het zeggen mocht hebben ooit, dan geef ik invulling aan Operatie Schoon Schip.
Het is zondag vandaag en ik moet nog een aantal zaken voor de komende week afronden en aangezien mijn griep nu eindelijk wijkt, zal ik dankbaar gebruik maken van de extra vrijgekomen energie en aan de slag gaan vol goede moed en met de beste intenties! En o ja , als je je afvraagt wat Operatie Schoon Schip is, dan voeg ik het hierbij nog even in. Lees het als je tijd hebt.
http://da91.org/index.php/actueel/16-operatie-schoon-schip

Politiek, Liefde en Geschiedenis

De klok tikt...

Het is weer een poos geleden van mijn laatste blog. Hoe snel kunnen de weken voorbijgaan. Het is heerlijk weer, en ik heb mijn liefde om buiten te zitten herontdekt. De schommel van pa kado gehad, draagt daar zeker aan bij.  Het is weer enige weken geleden dat ik mijn laatste posting deed. In die tijd is er veel gebeurt. Mijn galblaas werd verwijderd, maar laat me voorop stellen dat dat zeker geen gevolgen heeft voor mijn gave om mijn gal te spugen. Ik was gastspreker tijdens de Global Classrooms in New York. O ja, ik vierde ook mijn verjaardag, verzorgde het eerste televisie programma van de partij Info Echt, had een succesvolle ervaring met de Suriname Girls Summit, o ja, er was ook nog de installatie van een kern en eerder deze week was ik te gast in To The Point. Nu ik het zo opschrijf, besef ik dat ik niet mag klagen over mijn actief zijn. Natuurlijk had elk van deze activiteiten een of meerdere onvergetelijke momenten of lessen. Want, ik geloof er altijd in dat elke ervaring in dit leven je verrijking met kennis, ervaring en vaker nog drive om zaken te verbeteren en te veranderen. Ook nu heb ik dus mijn deel aan scholing in onze mastschappij niet gemist.  Maar laten we beginnen met de operatie van mijn echtgenoot, vier weken nadat ik zelf was geopereerd. 

Gezondheidszorg: een papierenwinkel

 Laat me voor op stellen dat er niets op te merken valt op onze chirurg en artsen noch de verpleegsters, fantastisch! Maar o mijn gunst voor je zaken rond zijn voor opname moet de papierenwinkel eerst gevoed worden. En dat is geen eenvoudige taak, elke instantie of persoon betrokken bij je behandeling moet een eigen garantie brief en die brief moet door drie ministeries getekend worden. Ik heb echt alle waardering voor het administratief personeel dat in staat is dit binnen enkele dagen te klaren. Eindelijk was dus het dossier aan garantie brieven in orde. Nu slechts wachten op de dag van opname, het is allemaal rond. Dat dachten we tenminste. Hoe anders bleek het toen we ons aanmeldden op de opnamedag. Ja, ondanks alles vantevoren was ingediend en verwacht werd georganiseerd was, bleek dat dus ietsje anders te gaan."Ja, u kunt wel recht hebben op die klasse, maar ja we hebben die niet beschikbaar. U moet dus een klasse lager en misschien dat u als er een kamer vrijkomt u verplaatst zou kunnen worden." 'Zou kunnen worden' mijn haren stonden recht overeind! "Zou kunnen", hoe kan je zo omgaan met het recht van iemand. Het automatisme waarmee dit gezegd wordt en het gevoel dat grenst aan overtuiging dat het normaal is en geen discussie behoeft als je iemand zijn recht ontneemt. Ik bedoel ja flexibiliteit kan er altijd zijn, maar zoals ik ook aan de verpleegsters uitlegde aantasting van het recht van de een leidt automatisch tot de aantasting van het recht van de ander. Want als iemand die in de eerste klas let liggen in de tweede klas wordt geplaatst gaat iemand van de tweede klas geplaatst worden in de derde klas en hij die in de derde klas moest die....verhuist naar de gang! Op dat moment drong het ook tot me door dat we in Suriname haast gewend zijn geraakt om het genot van ons recht op wat dan ook niet meer te zien als een recht maar een genoegen. Niet te zien als iets dat we moeten afdwingen, maar als iets dat we mogen afsmeken. Want als je het eist, dan ben je onredelijk! Laat mij dan maar onredelijk zijn, recht is recht! Want hoeveel blijft over van de rechtstaat als je als burger blij moet zijn als je mag gebruik maken van je recht? Dan is de dag niet ver meer dat je niet weet als je morgen in een rechtstaat opstaat of niet! Het enig verzet daartegen is steeds geen genoegen te nemen met minder dan je recht en anderen te geven waar ze recht op hebben, niet als een gunst, maar als je plicht! Ja de opname geschiedde dus in een klasse lager dan we recht hadden, want de optie om dan maar te vertrekken en een andere operatie afspraak te maken was niet redelijk. De kalender van de chirurg is namelijk vier weken vooruit al volgeboekt. Schrale troost was dat bleek dat we ons leed deelden met anderen die ook voor de haast onmogelijke keus gesteld waren, om indien ze zo graag van hun recht gebruik wilde maken, maar een andere dag terug te keren. Ja het is verwachtbaar dat haast iedereen, als het niet iedereen is, dan eieren voor zijn geld kiest en maar ligt op het aangeboden bed in de hoop zo snel mogelijk geopereerd te worden en als de wind zo gezwind weer terug te keren naar het heerlijk bed thuis. Gedeelde smart is halve smart en stelt ons in staat te lachen om het belachelijke van de situatie. Gelukkig verliepen alle andere processen en procedures goed en van de drie dagen dat hij doorbracht in de inrichting, had hij twee het genot van zijn klasserecht. Moeten we zeggen: Gelukkig of hij behoorde tot de gelukkigen. Moeten we er dankbaar voor zijn of moeten we zeggen aan de slag en laten we kijken en ernaar werken dat deze situaties niet meer voorkomen en dat elke Surinamer zonder twijfel gebruik kan maken van zijn of haar recht? Ik zeg het laatste: Aan de slag! Onderzoek en verbeter! Maar hoeveel kans is daarop als nu blijkt dat hoewel er vette premies uit onze salarissen worden ingehouden voor de ziektekosten verzekering, de beleidsmakers hebben besloten om de ziekenhuizen niet langer te betalen. Onze gezondheidszorg hangt aan een zijden draadje. Ziekenhuizen luidden de noodklok en de regering uit holle beloften voor het bouwen van nog meer ziekenhuizen, zijn we echt zo verstandelijk beperkt dat we daar in zullen trappen?! Hoe verantwoordelijk ben je als je gokt met de gezondheidszorg!

 Suriname, mijn geboorteland! 

Maar goed, laat mij over wat vrolijker dingen schrijven. Vanaf ik klein ben ken ik momenten waarbij bepaalde figuren mij en mensen als mij, het Surinamer zijn miskennen. Niets is echter minder waar! Mijn stamboom onderzoek toont aan dat ik, mijn familie, er al vele eeuwen ben, veel langer dan die enkelingen die willen doen alsof dit land van hun alleen is. Het begon met Jaime del Castilho ergens  eind 1600. Mijn voorouders zijn dus rond de 375 jaar geleden reeds hier neergestreken en hoewel velen door de eeuwen heen door zijn getrokken naar andere gebieden in deze wereld, zijn we nog steeds hier.  Wat een geschiedenis om het allemaal te herontdekken. Ik heb me al zolang voorgenomen om die historie eens goed te gaan opzoeken en optekenen, maar jammer genoeg nog geen tijd gevonden ervoor. Ja, ik weet het, ik moet de tijd gewoon maken. In die 375 jaar hebben wij rijkdom en armoede gekend, vreugde en verraad. Veel lessen om te leren denk ik zo. En als ik eraan denk dat dit slechts om 1 tak van mijn oorsprong gaat, dan besef ik andermaal hoe bijzonder het leven wel is. Maar goed, een ding staat vast, niemand kan mij met enig realiteitsbesef vragen als ik wel een echte Surinamer ben. De komst van mijn voorouders is verantwoordelijk geweest voor de komst van een ander deel van mijn voorouders en de voorouders van anderen. Zonder de een was de ander niet, dat is voor mij de belangrijkste les! Ons heden en onze toekomst zijn de som van ons gezamenlijk verleden en ieder van ons  zijn aanwezigheid hier vandaag is het gevolg van besluiten genomen door anderen in het verleden en daar kunnen we alleen maar dankbaar voor zijn!

Verder nog...

Laat mij ook nog even voor ik afsluit mijn bijzondere ervaring met jongeren in de afgelopen maand delen. Het begon met mijn keynote speech voor jongeren in de Global Classrooms in Manhattan, New York. Jongeren die zich nu al jonge leeftijd buigen over problemen en hindernissen waarmee hun leeftijdsgenoten in andere delen van de wereld worden geconfronteerd en die daar samen verandering in willen brengen. Ze voelen zich mede verantwoordelijk voor de verbetering van de wereld. Dan mijn discussie met een aantal jonge vrouwen, studenten die ik begeleid bij het schrijven van hun thesis, die dromen van een beleid dat gebaseerd is op eerlijkheid en rechtvaardigheid en inzet naar capaciteit. Die onderzoek doen naar allerhande zaken waarmee ze hopen een bijdrage te leveren aan die broodnodige verandering. En dan het afgelopen weekend de gedachtenwisseling met Surinaamse meisjes tussen de 13 en 18 jaar die allemaal ongeacht wat hun individuele droom, de wens te kennen geven om ondersteuning en verbetering te brengen voor die delen van onze samenleving die lijden. Ze willen president worden, forensisch onderzoeker, notaris, advocaat, rechter, accountant, mode ontwerpster en actrice, maar ook leerkracht en arts. Ze willen reizen naar verre landen, oude culturen bestuderen en zo bijdragen aan de kennis over zichzelf en allen die hier wonen om zo bij te dragen aan de realisatie van niet alleen hun droom, maar de droom van ons allen: WELVAART EN WELZIJN VOOR ONS ALLEN, NU EN IN DE TOEKOMST! Aan ons allen de opdracht hen die mogelijkheden op duurzame wijze te bieden! Ik ga aan de slag daarmee, en ik hoop u ook!