De klok tikt...
Het is weer een poos
geleden van mijn laatste blog. Hoe snel kunnen de weken voorbijgaan. Het is
heerlijk weer, en ik heb mijn liefde om buiten te zitten herontdekt. De
schommel van pa kado gehad, draagt daar zeker aan bij. Het is weer enige
weken geleden dat ik mijn laatste posting deed. In die tijd is er veel gebeurt.
Mijn galblaas werd verwijderd, maar laat me voorop stellen dat dat zeker geen
gevolgen heeft voor mijn gave om mijn gal te spugen. Ik was gastspreker tijdens
de Global Classrooms in New York. O ja, ik vierde ook mijn verjaardag,
verzorgde het eerste televisie programma van de partij Info Echt, had een
succesvolle ervaring met de Suriname Girls Summit, o ja, er was ook nog de
installatie van een kern en eerder deze week was ik te gast in To The Point. Nu
ik het zo opschrijf, besef ik dat ik niet mag klagen over mijn actief zijn.
Natuurlijk had elk van deze activiteiten een of meerdere onvergetelijke
momenten of lessen. Want, ik geloof er altijd in dat elke ervaring in dit leven
je verrijking met kennis, ervaring en vaker nog drive om zaken te verbeteren en
te veranderen. Ook nu heb ik dus mijn deel aan scholing in onze mastschappij
niet gemist. Maar laten we beginnen met de operatie van mijn echtgenoot,
vier weken nadat ik zelf was geopereerd.
Gezondheidszorg: een papierenwinkel
Laat me voor op
stellen dat er niets op te merken valt op onze chirurg en artsen noch de
verpleegsters, fantastisch! Maar o mijn gunst voor je zaken rond zijn voor
opname moet de papierenwinkel eerst gevoed worden. En dat is geen eenvoudige
taak, elke instantie of persoon betrokken bij je behandeling moet een eigen
garantie brief en die brief moet door drie ministeries getekend worden. Ik heb
echt alle waardering voor het administratief personeel dat in staat is dit binnen
enkele dagen te klaren. Eindelijk was dus het dossier aan garantie brieven in
orde. Nu slechts wachten op de dag van opname, het is allemaal rond. Dat
dachten we tenminste. Hoe anders bleek het toen we ons aanmeldden op de
opnamedag. Ja, ondanks alles vantevoren was ingediend en verwacht werd
georganiseerd was, bleek dat dus ietsje anders te gaan."Ja, u kunt wel
recht hebben op die klasse, maar ja we hebben die niet beschikbaar. U moet dus
een klasse lager en misschien dat u als er een kamer vrijkomt u verplaatst zou
kunnen worden." 'Zou kunnen worden' mijn haren stonden recht overeind!
"Zou kunnen", hoe kan je zo omgaan met het recht van iemand. Het
automatisme waarmee dit gezegd wordt en het gevoel dat grenst aan overtuiging
dat het normaal is en geen discussie behoeft als je iemand zijn recht ontneemt.
Ik bedoel ja flexibiliteit kan er altijd zijn, maar zoals ik ook aan de
verpleegsters uitlegde aantasting van het recht van de een leidt automatisch
tot de aantasting van het recht van de ander. Want als iemand die in de eerste
klas let liggen in de tweede klas wordt geplaatst gaat iemand van de tweede
klas geplaatst worden in de derde klas en hij die in de derde klas moest
die....verhuist naar de gang! Op dat moment drong het ook tot me door dat we in
Suriname haast gewend zijn geraakt om het genot van ons recht op wat dan ook
niet meer te zien als een recht maar een genoegen. Niet te zien als iets dat we
moeten afdwingen, maar als iets dat we mogen afsmeken. Want als je het eist,
dan ben je onredelijk! Laat mij dan maar onredelijk zijn, recht is recht! Want
hoeveel blijft over van de rechtstaat als je als burger blij moet zijn als je
mag gebruik maken van je recht? Dan is de dag niet ver meer dat je niet weet
als je morgen in een rechtstaat opstaat of niet! Het enig verzet daartegen is
steeds geen genoegen te nemen met minder dan je recht en anderen te geven waar
ze recht op hebben, niet als een gunst, maar als je plicht! Ja de opname
geschiedde dus in een klasse lager dan we recht hadden, want de optie om dan
maar te vertrekken en een andere operatie afspraak te maken was niet redelijk.
De kalender van de chirurg is namelijk vier weken vooruit al volgeboekt.
Schrale troost was dat bleek dat we ons leed deelden met anderen die ook voor
de haast onmogelijke keus gesteld waren, om indien ze zo graag van hun recht
gebruik wilde maken, maar een andere dag terug te keren. Ja het is verwachtbaar
dat haast iedereen, als het niet iedereen is, dan eieren voor zijn geld kiest
en maar ligt op het aangeboden bed in de hoop zo snel mogelijk geopereerd te
worden en als de wind zo gezwind weer terug te keren naar het heerlijk bed
thuis. Gedeelde smart is halve smart en stelt ons in staat te lachen om het
belachelijke van de situatie. Gelukkig verliepen alle andere processen en
procedures goed en van de drie dagen dat hij doorbracht in de inrichting, had
hij twee het genot van zijn klasserecht. Moeten we zeggen: Gelukkig of hij
behoorde tot de gelukkigen. Moeten we er dankbaar voor zijn of moeten we zeggen
aan de slag en laten we kijken en ernaar werken dat deze situaties niet meer
voorkomen en dat elke Surinamer zonder twijfel gebruik kan maken van zijn of
haar recht? Ik zeg het laatste: Aan de slag! Onderzoek en verbeter! Maar
hoeveel kans is daarop als nu blijkt dat hoewel er vette premies uit onze
salarissen worden ingehouden voor de ziektekosten verzekering, de beleidsmakers
hebben besloten om de ziekenhuizen niet langer te betalen. Onze gezondheidszorg
hangt aan een zijden draadje. Ziekenhuizen luidden de noodklok en de regering
uit holle beloften voor het bouwen van nog meer ziekenhuizen, zijn we echt zo
verstandelijk beperkt dat we daar in zullen trappen?! Hoe verantwoordelijk ben
je als je gokt met de gezondheidszorg!
Suriname, mijn geboorteland!
Maar goed, laat mij over
wat vrolijker dingen schrijven. Vanaf ik klein ben ken ik momenten waarbij
bepaalde figuren mij en mensen als mij, het Surinamer zijn miskennen. Niets is
echter minder waar! Mijn stamboom onderzoek toont aan dat ik, mijn familie, er
al vele eeuwen ben, veel langer dan die enkelingen die willen doen alsof dit
land van hun alleen is. Het begon met Jaime del Castilho ergens eind
1600. Mijn voorouders zijn dus rond de 375 jaar geleden reeds hier
neergestreken en hoewel velen door de eeuwen heen door zijn getrokken naar
andere gebieden in deze wereld, zijn we nog steeds hier. Wat een
geschiedenis om het allemaal te herontdekken. Ik heb me al zolang voorgenomen
om die historie eens goed te gaan opzoeken en optekenen, maar jammer genoeg nog
geen tijd gevonden ervoor. Ja, ik weet het, ik moet de tijd gewoon maken. In
die 375 jaar hebben wij rijkdom en armoede gekend, vreugde en verraad. Veel
lessen om te leren denk ik zo. En als ik eraan denk dat dit slechts om 1 tak
van mijn oorsprong gaat, dan besef ik andermaal hoe bijzonder het leven wel is.
Maar goed, een ding staat vast, niemand kan mij met enig realiteitsbesef vragen
als ik wel een echte Surinamer ben. De komst van mijn voorouders is
verantwoordelijk geweest voor de komst van een ander deel van mijn voorouders
en de voorouders van anderen. Zonder de een was de ander niet, dat is voor mij
de belangrijkste les! Ons heden en onze toekomst zijn de som van ons
gezamenlijk verleden en ieder van ons zijn aanwezigheid hier vandaag is
het gevolg van besluiten genomen door anderen in het verleden en daar kunnen we
alleen maar dankbaar voor zijn!
Verder nog...
Laat mij ook nog even
voor ik afsluit mijn bijzondere ervaring met jongeren in de afgelopen maand
delen. Het begon met mijn keynote speech voor jongeren in de Global Classrooms
in Manhattan, New York. Jongeren die zich nu al jonge leeftijd buigen over
problemen en hindernissen waarmee hun leeftijdsgenoten in andere delen van de
wereld worden geconfronteerd en die daar samen verandering in willen brengen. Ze
voelen zich mede verantwoordelijk voor de verbetering van de wereld. Dan mijn
discussie met een aantal jonge vrouwen, studenten die ik begeleid bij het
schrijven van hun thesis, die dromen van een beleid dat gebaseerd is op
eerlijkheid en rechtvaardigheid en inzet naar capaciteit. Die onderzoek doen
naar allerhande zaken waarmee ze hopen een bijdrage te leveren aan die
broodnodige verandering. En dan het afgelopen weekend de gedachtenwisseling met
Surinaamse meisjes tussen de 13 en 18 jaar die allemaal ongeacht wat hun
individuele droom, de wens te kennen geven om ondersteuning en verbetering te
brengen voor die delen van onze samenleving die lijden. Ze willen president
worden, forensisch onderzoeker, notaris, advocaat, rechter, accountant, mode
ontwerpster en actrice, maar ook leerkracht en arts. Ze willen reizen naar
verre landen, oude culturen bestuderen en zo bijdragen aan de kennis over
zichzelf en allen die hier wonen om zo bij te dragen aan de realisatie van niet
alleen hun droom, maar de droom van ons allen: WELVAART EN WELZIJN VOOR ONS
ALLEN, NU EN IN DE TOEKOMST! Aan ons allen de opdracht hen die mogelijkheden op
duurzame wijze te bieden! Ik ga aan de slag daarmee, en ik hoop u ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten