The city that never sleeps...

Check that wish! Daar zit ik dan met mijn superhete koffie, large natuurlijk, in de hand op mijn eerste ochtend in New York City. Een bezoek aan deze stad is al sinds jaren op mijn wish list, maar nu compleet onverwacht ben ik er. Ik moet eerlijk toegeven dat het immense karakter van deze stad wel indruk op me maakt. Het brengt ook herinneringen bij me zoals die van 09/11, nu ben ik daar waar dat vreselijke gebeuren plaats had. Maar tegelijkertijd is alles zo levendig om me heen dat die gedachten gauw plaats maakt voor dromen, ideeen, wensen en nieuwsgierigheid. Op deze momenten wens ik dat ik financieel heel rijk was en Rudie, mijn moeder of mijn broers had kunnen meenemen. Konden we samen op avontuur. Maar ik ben hier niet om op avontuur te gaan. Ik ben er op uitnodiging van de UN Foundation. Ik ben gevraagd om een toespraak te verzorgen bij de opening van de UN Global Model International Classrooms. Ik hoop dat ik dat goed heb geschreven. Er komen 1700 studenten uit 120 landen in de wereld en die zullen zich buigen over verschillende issues die onze wereld vandaag de dag bezig houden. Naast de openings toespraak, die overigens plaatsvindt in de General Assembly hall van de UN, ben ik ook de keynote bij de special committee on women in politics and governance. Ik hoop dat mijn boodschap motiverend en inspirerend genoeg zal zijn voor deze jonge toekomstige leiders van onze wereld. Na de voorbespreking vandaag op kantoor van de UN Foundation zal ik aanvangen met het uitschrijven. Maar goed dat is later zaak, nu geniet ik van mijn koffie en die is jammer genoeg bijna op. Het is heerlijk om even te relaxen in een comfortabele huiselijke omgeving, want dat biedt de Grand Hyatt zeker, na de vele uren durende reis. En wat een reis was het. ".........................................................." 23A?? Gebrek aan slaap is waarschijnlijk geen van ons die vaker op reis gaan vreemd. Voor de vlucht naar Trinidad met Caribbean Airlines, moest ik om 01.00 uur in de ochtend uit bed. Aangezien ik niet over een ticket beschikte en die op de luchthaven zou moeten krijgen, wilde ik er vroeg zijn. Dus 01.00 uur op, om er om 03.00 uur te zijn. Na ampertjes 3 uren slaap was ik op en om 3.00 uur stond ik bij de balie en werd gerustgesteld door de dame die daar dienst had dat alles ok was, mijn baggage werd ingechecked tot New York en ik kreeg mijn instapkaarten, beide voor window seats zoals ik wenste. Goed he? Terwijl ik in de waiting room was ontdekten ook nog vrienden die dezelfde richting opgingen mijn aanwezigheid en dus was ik verzekerd van gezelschap, aanvulling op mijn afspraken agenda en waarschijnlijk vele onbevestigde vermoedens in politiek Surinsme. Want ja, hadden we deze trip tezamen vooraf afgesproken? Is het toeval? Hmm, maakt het alleen maar spannender! De vlucht naar Trinidad verliep vlot en ik had mijn window seat en de rest van de seats naast mij ter beschikking. Heerlijk. Tijdens het wachten op de aansluiting op Trinidad begon de vermoeidheid zich te tonen. It seemed like forever voor we vertrokken. Misschien ook dat er geen Internet was, want ik had dus geen vertier ;). Toen was het moment er, we konden instappen. Ik op weg naar seat 23A. Bij nadering zag ik dat mijn vrienden in de rij voor me zaten, en seat 23A.....daar zat ook iemand in. Een oude kerel met een vilt hoed en vergezeld van een vriend, die had zich zeer comfortabel gemaakt in mijn stoel, mijn 23A! Ik zei met mijn liefste stem en op meest beschaafde toon: sir, my seat number is 23A, so I guess you are in the wrong seat. Wel, Ik heb door de jaren heen vele reakties gehad op een dergelijke opmerking, maar deze die ik nu kreeg, sloeg alles. De kerel in kwestie keek mij met toegeknepen ogen aan, diepe rimpels ontstonden op zijn voorhoofd een hij had een blik alsof ik een taal sprak die nergens op deze wereld bekend was, en alsof stoelnummers hem zeer vreemd waren. Terwijl ik me af vroeg hoe dat te interpreteren, wees de vriend zeer beslist en gedecideerd naar de gangpad stoel en gebaarde dat ik daar zou moeten plaatsnemen. Ik herhaalde mijn opmerking en kreeg andermaal dezelfde reaktie. Het was zo komisch allemaal, dat ik gewoon begon te lachen. Ik keerde me naar mijn vrienden die alles volgden en ook al begonnen te lachen en vroeg als ik dan bij hen kon zitten. Lachend nam ik plaats bij hun en we waren het eens dat het geluk bij een ongeluk was dat de stoel bij hun nog vrij was. En daar was ik dubbel van overtuigd toen ik gaandeweg de vlucht de raspende snurkende geluiden hoorde die vanuit de rij achter ons kwamen. Ik heb gewoon toch altijd geluk...al lijkt het soms niet zo aan het begin. We hadden een goede gezellige vlucht, waarbij ik af en toe wel voelde alsof mijn ogen naar mijn slapen migreerden vanwege de slaap. Maar niet getreurd. In New York aangekomen, na het doorkomen van de rijen bij de immigratie, de baggageband, customs......was daar Troy! Na een stevige brasa begonnen we te babbelen, het leek alsof de 8 jaren dat we elkaar niet gezien hadden, 8 dagen waren. Carriere, vrienden, familie, dromen en idealen alles passeerde de revue. De wilde rit met de taxi ging haast geheel aan ons voorbij. Plots waren we daar...Grand Hyatt. En daar ben ik nu, goede nachtrust gehad, heerlijke koffie en nu ready to hit the streets. Later meer from The Big Apple!