De kunst van het overeind blijven

All good things come to an end: zaterdagse gedachten.

Terwijl ik hier zit ergens in Harlem en naar buiten kijk, bedenk ik dat ik misschien nu wel iets beters me mijn tijd zou kunnen doen. Shoppen voor de laatste dingen die ik echt moet hebben of gezellig in de kamer zitten naar tv kijken met die heerlijke grote koffie naast me waar ik deze week toch aardig aan gewend ben geraakt.
Ik kijk naar buiten en zie zoveel verschillende mensen. Het obesity probleem is op niet te ontkennen wijze zichtbaar. Maar ook een zeer opgewonden hond liep langs en een man met een veer in zijn hoed. En intussen hoor ik de vrolijke muziek waarop de jongeren zich amuseren en die ook mij tot bewegen verleidt, al is het alleen mijn hoofd of benen die bewegen. Troy rent rond om erop toe te zien dat alles goed gaat en ik kan me daar heel goed bij voorstellen hoe hij zich voelt. Ik zag net in het echt NY PD die ik over het algemeen op televisie volg en ze zagen er natuurlijk veel minder glamorous uit, maar nog steeds veel beter uitgerust dan onze eigen zonen van Hermandad. Ik sprak met een GCIMUN staff member die verantwoordelijk was voor logistiek en die het eigenlijk nog is, want ze moet vanavond nog steeds werken. Ze is van Texas, van Pakistaanse afkomst, maar je zou het niet zeggen als je luistert naar hoe ze praat. Ze doet heel wat vrijwilligers werk, gaat naar dental college in de fall en zal haar studie voortzetten in de public health sector. En ze was toch zo geinspireerd met hetgeen ik presenteerde tijdens de opening. Het is zo goed en rewarding te horen van deze gedreven jonge mensen dat ik hen heb kunnen inspireren. Ik denk dat zij veel betere leiders zullen worden dan wij nu zijn. Ze vond het vooral indrukwekkend dat ik ambassadeur ben geweest maar me als een gewoon mens gedraag en niet allerlei hoogdravend protocol van hen eis. Ik zou het niet anders willen. Er is een plaats voor alles. Het feest is nu net voor geopend verklaard. Morgen vertrek ik weer en de dagen zijn toch zo super snel voorbij gegaan. Ik hoop dat we, Rudie en ik, genoeg spareen om er voor vakantie te komen. Een weekje is voldoende.

Gisteravond had ik een heel leuke en onverwachte 'get together' met mijn studie vriendinnen van Diplo. Fran, Arijetta en ik hebben flink wat afgebabbeld over hoe het ons is vergaan in de afgelopen zes jaar. Fran zit op de missie van haar land bij de UN en Arijetta heeft een temporary assignment hier van de vredestroepen. Het was zo leuk en deed ons beseffen hoe klein de wereld is en dat de eens ontstane band grenzen en tijd over leeft. We zijn allemaal benieuwd waar we elkaar de volgende keer tegen het lijf zullen lopen. We will see...

Na mijn mislukte poging gisteren om naar de Empire State Building te gaan was ik zeer succesvol vandaag. Je kon het ook niet missen want in tegenstelling tot gisteren was het er nu zeer druk. Vanaf het moment dat ik in de rij ging staan voor een ticket tot aan het moment dat ik in de eerste lift naar de 80ste floor stapte duurde het zeker 45 minuut. Voor ik op de 86ste verdieping aankwam, was er al haast een uur voorbij. Maar het was zeer rewarding. Het uitzicht op de 86ste was fantastisch en het was helemaal geweldig vanaf de 102 floor. Ik ben nu dus lid van special club van de visitors van de 102 floor! 

Back home and on the go!

Nu terug thuis was er niet veel tijd om lang stil te staan bij de ervaring in New York. Het nieuws is gedeeld met de media en hoewel niet allemaal het nieuwswaardig genoeg vonden, waren er voldoende die het wel plaatsten. Het belangrijkste dat ik eruit heb gehaald voor mezelf is de recharge met energie en geloof en commitment in dat de ommekeer kan en moet komen en wat mijn rol daarin zal moeten zijn! En voor die rol om zich te openbaren is het nu hoogtijd. Het is minder dan een jaar voor de verkiezingen. Er zijn bijzondere gebeurtenissen op agenda. We tekenen de intentieverklaring voor de giganten samenwerking binnen twee dagen en er moet nog een heleboel gebeuren. Communicatie met de interne structuren in deze is van groot belang, maar ook de wijze waarop we het verklaren naar de omgeving. Er zijn veel vragen en dat is begrijpelijk. Ik moet toegeven dat ik ze zelf ook heb gehad en misschien nog zelfs een beetje heb. Het heeft tijd genomen en zal tijd blijven nemen om op volwassen wijze de strategische plaatsing van mezelf en de partij uit te  laten kristalliseren. Nu zie ik het al een beetje: DA91 is het geweten in deze combinatie, dat waren we al en dat blijven we! Nu meer dan ooit! Onze strijd tegen corruptie gaan onverstoord verder evenals onze inzet voor meer vrouwen in de politieke leiding en uitvoering van het land. We zullen hierin een voorhoederol moeten opeisen en invullen. Ik wil die leider zijn waar de jongeren hun idealen in gestalte zien krijgen. Dat is wat ik zocht toen ik jong was en dat is wat mijn reden was voor toetreding tot de politiek. Nu is het moment om dat gestalte te geven, nog sterker dan ooit tevoren!
Goede gesprekken, zoals ik die vanmorgen had met Hennah en Frank, zijn motiverend en richting gevend en dat helpt ontzettend! We zijn bezig met een projektje vorm te geven om de positie en rol van vrouwen en deze kritisch ter hand te nemen. Ik moet daarvoor nog het nodige voorwerk doen, maar het gesprek van hedenmorgen leverde alvast weer wat handvaten. 

In de startblokken

 Minder dan een jaar voor de verkiezingen moet de motor nu echt op volle toeren gaan draaien. Mijn agenda is elke dag vol en als er een foutje insluipt kan dat voor veel stress zorgdragen. Het zou natuurlijk beter gaan als ik assistentie had vanaf nu, maar dat zit er nog even niet in. Voor vandaag alleen moest ik al twee afspraken verschuiven, vanwege een sterfgeval van een bestuurslid, want ik moet persoonlijk langsgaan bij de familie om mijn medeleven te betuigen. Een andere afspraak moest wijken voor een spoedbestuursvergadering die ik waarschijnlijk zelf moet voorzitten. En daar ik gisteren ook al vanwege afspraken niet kon gaan lopen, moet dat vandaag echt gebeuren! Gelukkig is de trimbaan vlak voor het partijcentrum, dus doe ik dat lopen eerst en steek dan over naar het partijkantoor. Ze moeten maar genoegen nemen met een vergader voorzitter in joggingpak.haha. Ik heb ook nog gauw een afspraak gemaakt met de kapster voor morgen, want in alle drukte schieten vaker mijn persoonlijke behoeftes erbij in. Ik laat het voorlopig hierbij. Voor zij die het nog niet hebben gelezen, mijn speech in de UN kun je lezen via deze link: http://da91.org/ Ik haal er zelf de broodnodige inspiratie en motivatie uit. Nu even verder met vormgeven van de nabije en verre toekomst!